ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ

Τὸ παραπάνω τραγούδι θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελέση ἀφορμὴ γιὰ δεκάδες ἀναλύσεις γύρω ἁπὸ τὶς συνέπειες ἑνὸς φόνου ἤ, γενικώτερα μιᾶς πράξεως ποὺ ἐνδεχομένως θεωρεῖται ὅτι παραβιάζει στὸ ἔπακρο τοὺς νόμους μιᾶς εὔθραυστης κοινωνίας, ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐξασφαλίση τὴν ἐπιβίωσί της διὰ τοῦ φόβου τῆς τιμωρίας. Δὲν εἶναι ὅτι ἕνας ἄνθρωπος λιγώτερο, θὰ ἔκανε κάποια ἰδιαίτερη διαφορά, μὰ ὅτι, σκεπτόμενος ὁ καθένας ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ εὐρίσκεται στὴν θέσι του, ἀποκτᾶ ἐνστικτοδῶς τὴν ἐπιθυμία νὰ τιμωρήση παραδειγματικῶς τὸν δολοφόνο, ὥστε νὰ φοβηθῆ κάποιος ἄλλος ποὺ θὰ ἔκανε τὴν ἴδια πράξι. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθῆ αὐτό, οἱ κοινωνίες δημιούργησαν τὶς ἀστυνομίες, οἱ ὁποίες κατέχουν τὸν κατάλληλο ἀριθμὸ ἀτόμων καὶ ἐξοπλισμό, ὥστε νὰ ἐκδιώξουν αὐτὸν ποὺ θεωροῦν προβληματικὸ γιὰ τὴν κοινωνία, κρίνοντάς τον ἁπὸ τὶς πράξεις του. Χτυπῶντας τὸ ἔγκλημα πρὶν ἐξαπλωθῆ περισσώτερο, ἡ ἀστυνομία ἐξασφαλίζει τὴν ἀνυπαρξία παράνομων ὁμάδων, ποὺ θὰ ἔχουν ἀποκτήσει παρόμοια ἰσχὺ μὲ αὐτήν, ὥστε νὰ μὴν ἐπικρατήση ἡ ἀνομία, ἤτοι ἡ επιβολὴ τῶν νόμων τῆς ἰσχυρότερης ὁμάδος παρανόμων, ποὺ δὲν θὰ μποροῦν παρὰ νὰ ἦναι λάθος, ἀφοῦ θὰ κάνουν ζημιὰ στὴν κοινωνία. Σὲ μία σύγχρονη μετάφρασι, αὐτὸ θὰ λεγόταν ἀναρχία. Χάος... Ὅπου ὁ δυνατότερος ἐπιβάλλει τοὺς δικούς του νόμους.

«Εἱς μίαν κατάστασιν ἀναρχικήν, ἡ ἰσχὺς εἶναι τὸ μέτρο τοῦ δικαίου.» - Λουκιανός.

Κατὰ τὸ ἴδιο σκεπτικό, οἱ πράξεις ποὺ κάνουν κάποιο μέλος τῆς κοινωνίας νὰ πλησιάση ἢ καὶ νὰ φτάση τὸν ἀφύσικο θάνατο, εἶναι κατακριτέες καὶ διωκόμενες, ἐνῶ αὐτὸς ποὺ τὶς κάνει εἶναι προβληματικὸς γιὰ τὴν κοινωνία, λόγω παραβατικότητος καὶ πρόκλησι ζημιᾶς στὸ κοινωνικὸ σύνολο. Αὐτὸ τὸ συναίσθημα εἶναι βαθιὰ ριζωμένο, ἀκόμη καὶ στὸν δολοφόνο, ὁ ὁποῖος, μέχρι νὰ συνηθήση στὴν διεξαγωγὴ τῶν ζημιογόνων πράξεων ἐκ μέρους του, νοιώθει τὸ συναίσθημα τοῦ φόβου πὼς θὰ τιμωρηθῆ γι' αὐτὸ ποὺ ἔκανε, μαζὺ μὲ τὴν ἠθικὴ πεποίθησι ὅτι ἡ πράξι του ἦταν λάθος καὶ θὰ πρέπη νὰ νοιώθη ἐνοχὲς γι' αὐτήν. Ἐν ὁλίγοις, ὁ φόβος μετατρέπεται σὲ ἐνοχὴ καὶ ὁ μυούμενος περνᾶ ἁπὸ ἕνα στάδιο κατὰ τὸ ὁποῖο προσπαθεῖ νὰ ἀθωώση τὸν ἐαυτό του. Ὅταν τὸ καταφέρη, θὰ μπορέση νὰ ξεφύγη καὶ ἁπὸ τὸν φόβο τῆς τιμωρίας, σχεδιάζοντας μὲ περισσώτερη διαύγεια τὶς ἐπόμενές του ἐνέργειες στὰ ἀνομήματα ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν.

Τὸ στάδιο τῆς ἀθωώσεως τοῦ ἐαυτοῦ, εἶναι τὸ δυσκολότερο, καθῶς περιβάλλεται ἀκόμη ἁπὸ τὸν φόβο τῆς τιμωρίας, ὁ ὁποῖος, ἐνδεχομένως εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸ δημιουργεῖ. Ἡ ἀθώωσι μπορεῖ εὐκολότερα νὰ ἔλθη μέσω τῆς πίστεως σὲ κάποια μισανθρωπικὴ θρησκεία ποὺ δικαιολογεῖ τὴν πράξι του ὡς ἀποτέλεσμα ἑνὸς μίσους ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχη, ἀπέναντι σὲ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη, ὁ ὁποῖος, τοιουτοτρόπως διαφοροποιεῖται ὡς ἐχθρός, ἄπιστος καὶ ψυχικῶς διαφορετικός καὶ κατ' ἐπέκτασιν, κατώτερος καὶ ἀνάξιος νὰ ὑπάρχη.

Γιὰ νὰ ὑποστηριχθῆ ἁπὸ τὸ ὑποσυνείδητο αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ πίστι ποὺ θὰ σώση τὸν δολοφόνο ἁπὸ τὶς ἐνοχὲς καὶ θὰ τοῦ δώση τὴν δυνατότητα νὰ συνεχίση νὰ παρανομῆ ἄνευ ἐσωτερικῆς ἢ ἐξωτερικῆς τιμωρίας, πρέπει νὰ ἐπιχρυσωθῆ μὲ ἀληθινὴ λατρεία πρὸς τὸν Θεὸ τῆς ἐν λόγω πίστεως. Μία προσευχὴ πρὸς Αὐτὸν στὰ γόνατα, παρακαλῶντας Τον νὰ τοῦ δώση δύναμι, ἔλεγχο συναισθημάτων καὶ τὴν εὐλογία Του γιὰ τὴν συνέχεια τῆς ζωῆς του, μὲ προϋπόθεσι νὰ ἐξακολουθήση νὰ τελῆ τὸ Θέλημά Του, τοῦ ὁποίου ἡ πρώτη διεξαγωγή, ἐκ μέρους του, ἦταν ἡ προηγούμενη παρανομία. Ἐν συνεχεία, ὁ δολοφόνος ἀνακαλύπτει πὼς γι' αὐτὸ γεννήθηκε. Γιὰ νὰ κάνη αὐτὴ τὴν συμφωνία μὲ τὸν Μεφιστοφελή, τὸν ἀπεσταλμένο δαίμονα τοῦ Καταχθόνιου Πρίγκιπα, γιὰ τὴν ἐπιτέλεσι αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ. Γιὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ συμφωνητικοῦ ποὺ θὰ μετατρέψη τὴν κατάρα σὲ πίστι.

Φάουστ: Ποῦ εἶσαι καταδικασμένος;

Μεφίστο: Στὴν Κόλασι.

Φάουστ: Τότε πῶς εὐρίσκεσαι ἐδῶ, ἔξω ἁπὸ τὴν Κόλασι;

Μεφίστο: Ἐδῶ εἶναι ἡ Κόλασι καὶ δὲν εὐρίσκομαι ἔξω ἁπὸ αὐτήν.

Δὲν εὐρίσκεται ἡ Κόλασι στὴν Γῆ, μὰ μεταφέρεται σὲ αὐτὴν μέσω τῆς δαιμονικῆς ὑπάρξεως τῶν ἄνομων ἐνστίκτων πού, Θεοῦ Θέλοντος, μποροῦν νὰ ἀναπτυχθοῦν. Ἄλλοι τὰ κατέχουν περισσώτερο καὶ ἄλλοι λιγώτερο, μὰ ὅλοι τὰ ἔχουν ἐξ ἀρχῆς, γιατὶ τὰ δημιουργήματα ἔχουν διαφθαρεῖ. Ἔχουν μάθει τὸ Κακὸ. Ἐν ἀρχή, δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ διαπράξουν, ἀσχέτως ἑὰν τὸ γνώριζαν, γιατὶ δὲν τὸ ἐπέτρεπαν οἱ προϋποθέσεις τῆς ψυχοσυνθέσεώς τους, οἱ ὁποίες καθόριζαν ὅτι ἡ δεύτερη θὰ ἀνέπτυσσε ἄλλα χαρακτηριστικά, ἀντὶ αὐτῶν τοῦ μίσους, ὡς ἀντίδρασι στὸ κάθε γεγονός, ὥστε νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἀποκτήσουν Κακὰ συναισθήματα. Τὸ καταραμένο Ἐρπετό τοὺς ἔδωσε τὴν γνώσι, ἡ ὁποία, ἐν μέρει, ἦταν ζημιογόνα γιὰ τὰ σχέδιά Του. Ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἀποκτήσουν γιὰ νὰ ἐκδιωχθοῦν ἁπ' τὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, ὅπου τοὺς προστάτευε ἡ παρουσία τοῦ δημιουργοῦ τους ἁπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ διαφθορά τῆς ὑπάρξεώς τους. Μαζὺ μὲ τὴν γνώσι ὅμως, ἔλαβαν καὶ τὴν ἰκανότητα νὰ διαφοροποιοῦν τὸ καλὸ ἁπ' τὸ Κακὸ καὶ τοιοτοτρόπως νὰ γνωρίζουν πὼς τὸ δεύτερο εἶναι λάθος, ἐπειδὴ κάνει ζημιὰ στοὺς ἴδιους καὶ τοὺς συνανθρώπους τους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδέρφια τους, ἁπὸ τὸν ἴδιο πατέρα.

Στὴν γῆ ὅμως, τὸ Δηλητήριο τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἄγγελος τοῦ Θανάτου, Σαμαήλ, ἕνας ἐκ τῶν πρώτων ἀγγέλων ποὺ ἠκολούθησαν τὸν Πρίγκιπα στὸ μονοπάτι τῆς ἐπαναστάσεως ἐν ὀνόματι τοῦ Κακοῦ ποὺ δημιούργησε, βίασε τὴν Εὔα γιὰ νὰ γεννήση τὸ παιδὶ ποὺ θὰ παρανομοῦσε ἐνάντια στοὺς νόμους τοῦ πατέρος τῶν ὑπολοίπων, τότε ὑπαρκτῶν, ἀνθρώπων. Ὁ Κάιν σκότωσε τὸν ἀδελφό του, Ἄβελ, ἀκολουθῶντας τὰ σχέδια τοῦ Πατέρος του, ποὺ δὲν ἦταν ὁ ὕψιστος, μὰ ὁ Ἄρχων τῆς Ἀβύσσου. Τὰ παιδιὰ τοῦ Κάιν μίχθησαν μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ ἔτσι ὑπάρχει μέσα στὴν ἀνθρώπινη ψυχοσύνθεσι ἡ δυνατότητα τῆς διαπράξεως ἀμφοτέρων, τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ Κακοῦ. Σὲ ἄλλους περισσώτερο τοῦ Κακοῦ καὶ σὲ ἄλλους περισσώτερο τοῦ καλοῦ, ἀναλόγως μὲ τὸ ποιὰ γονίδια ἔχουν ἐπικρατήσει καὶ ποιὰ τὸ ἴδιο τὸ ἄτομο θὰ ἐπιλέξη, ὑποσυνειδήτως, νὰ ἐμπιστευθῆ. Τὸν Κάιν, ὁ δημιουργὸς, τὸν τιμώρησε δημιουργῶντας ἕνα σημάδι πάνω του, ὥστε νὰ γνωρίζουν οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι πὼς αὐτὸς εἶναι ποὺ ἠκολούθησε τὶς ἀνήκουστες ἐντολὲς τοῦ Πρίγκιπα τῆς Κολάσεως καὶ σκότωσε τὸν ἀδελφό του. Ὁ θεὸς τῶν ἀνθρώπων, καταράστηκε τὸν Κάιν, νὰ μὴν μπορῆ κανεῖς νὰ τὸν σκοτώση, γιὰ νὰ ζήση μιὰ ζωὴ μέσα στὶς ἐνοχὲς γιὰ τὴν πράξι του.

Γένεσις, κεφάλαιο 4.

8 καὶ εἶπε Κάϊν πρὸς Ἄβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ· διέλθωμεν εἰς τὸ πεδίον. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐν τῷ πεδίῳ, ἀνέστη Κάϊν ἐπὶ Ἄβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἀπέκτεινεν αὐτόν.

9 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς Κάϊν· ποῦ ἐστιν Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου; καὶ εἶπεν· οὐ γινώσκω· μὴ φύλαξ τοῦ ἀδελφοῦ μου εἰμὶ ἐγώ;

10 καί εἶπε Κύριος· τί πεποίηκας; φωνὴ αἵματος τοῦ ἀδελφοῦ σου βοᾷ πρός με ἐκ τῆς γῆς.

11 καὶ νῦν ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ τῆς γῆς, ἣ ἔχανε τὸ στόμα αὐτῆς δέξασθαι τὸ αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ σου ἐκ τῆς χειρός σου· 

12 ὅτε ἐργᾷ τὴν γῆν, καὶ οὐ προσθήσει τὴν ἰσχὺν αὐτῆς δοῦναί σοι· στένων καὶ τρέμων ἔσῃ ἐπὶ τῆς γῆς.

13 καὶ εἶπε Κάϊν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν· μείζων ἡ αἰτία μου τοῦ ἀφεθῆναί με·

14 εἰ ἐκβάλλεις με σήμερον ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου κρυβήσομαι, καὶ ἔσομαι στένων καὶ τρέμων ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἔσται πᾶς ὁ εὑρίσκων με, ἀποκτενεῖ με. 

15 καὶ εἶπεν αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός· οὐχ οὕτως, πᾶς ὁ ἀποκτείνας Κάϊν ἑπτὰ ἐκδικούμενα παραλύσει. καὶ ἔθετο Κύριος ὁ Θεὸς σημεῖον τῷ Κάϊν τοῦ μὴ ἀνελεῖν αὐτὸν πάντα τὸν εὑρίσκοντα αὐτόν.

Ὁ Κάιν δὲν ἡρνήθην τοὺς νόμους ποὺ τοῦ εἶχε ὁρίσει ὁ θεός του καὶ δὲν ἠκολούθησε ἠθικῶς, αὐτοὺς ποὺ ὁ δικός του πατέρας ἀντιπροσώπευε. Τοιουτοτρόπως, ἔζησε μέχρι τὸν θάνατό του μέσα στὶς ἐνοχὲς ποὺ ἦταν καὶ ἡ τιμωρία του ἐνῶ τὸ σημάδι του ἀπέτρεπε κάθε ἄνθρωπο ἁπ' τὸ νὰ τὸν ἀπαλλάξη ἁπὸ αὐτήν. Αὐτὸς ἦταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ σκότωσε τὸν ἀδερφό του χωρὶς νὰ ἀκολουθήση τὴν Ἄνομη Μεγαλειότητα Αὐτοῦ ποὺ τὸν ἔκανε νὰ τὸ πράξη...

ΑΙΜΑΤΗΡΟ ΠΕΝΘΟΣ

Τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο, ὅπως καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα γραφόμενα τοῦ συγγραφέως του, δημοσιεύονται ἀποκλειστικῶς γιὰ ψυχαγωγικοὺς σκοποὺς καὶ δὲν εὐθύνεται γιὰ τυχοῦσες ἐφαρμογές τους στὴν πραγματικὴ ζωή.

Κάθε θύμα ποὺ καταφέρνει νὰ ἐπιζήση ἁπὸ μία ἐπίθεσι, ὅσο φέρνει στὸ μυαλό του τὴ στιγμὴ τῆς καταστάσεως ποὺ βίωσε, ἐνοχοποιεῖ τὸν ἐαυτό του γιὰ ἀνικανότητα καὶ τοιουτοτρόπως, μειώνεται ἡ αὐτοπεποίθησί του. Ἀκόμη καὶ ἑὰν ἔκανε τὰ πάντα γιὰ νὰ ἀντισταθῆ, πιστεύει πὼς ὑπάρχει κάτι ἀκόμη τὸ ὁποῖο δὲν ἔκανε καὶ ἐνδεχομένως στὴν ἀπουσία αὐτῆς τῆς πράξεως ὁφείλεται τὸ ὅτι ἡ ἐπίθεσι ἐναντίον του ἦταν ἐπιτυχημένη. Τὸ θύμα ποὺ φεύγει τρέχοντας στὸ θέαμα τοῦ κινδύνου, ἐνοχοποιεῖ τὸν ἐαυτό του γιὰ δηλεία, ἐνῶ τὸ θύμα ποὺ μένει, ἐνοχοποιεῖ τὸν ἐαυτό του γιὰ ἐπιπολαιότητα ἢ καὶ θράσος ἑὰν ἀποτύχη νὰ ἀμυνθῆ, κάτι ποὺ ὁ θύτης πρέπει νὰ φροντίση ὥστε νὰ τοῦ δωθῆ στὴν συνέχεια ὁ ἐπιθυμητὸς σεβασμός, διὰ μέσω τοῦ φόβου. Ἁπ' τὶς παραπάνω σκέψεις του θύματος, θὰ ἐξαρτηθοῦν οἱ ἐπιθυμητές του κινήσεις ὅταν ἔλθη ξανὰ κοντὰ σὲ κάποια ἐπίθεσι εἱς βάρος του, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνη ἀπαραιτήτως ὅτι ἡ ἀντίδρασί του θὰ ἦναι ἐμπράκτως διαφορετικὴ. Οἱ σκέψεις του, ὅμως σίγουρα θὰ ἦναι καὶ κάθε φορὰ θὰ ἔρχεται πιὸ κοντὰ ψυχολογικῶς, στὸ νὰ πράξη αὐτὸ ποὺ δὲν ἐτόλμησε τὴν προηγούμενη, ἢ στὸ νὰ μὴν κάνη αὐτὸ πού, κατὰ τὴ γνώμη του, τοῦ εἶχε προκαλέσει τὴν μεγαλύτερη ζημιά.

Αὐτὰ συμβαίνουν μονάχα ἑὰν προηγῆται κάποιο περιστατικὸ τὸ ὁποῖο προκαλεῖ τὴν ἐπίθεσι καὶ ὑπάρχη χρόνος νὰ σκεφτῆ τὴν ἀντίδρασί του τὸ θύμα. Ἑὰν ὑπάρχη χρόνος νὰ κάνη κάποιες ἐπιλογές... Αὐτὴ τὴν πολυτέλεια ὅμως, δὲν τὴν ἔχει πάντοτε... Οὕτε καὶ χρειάζεται νὰ ἔχη φταίξει κάπου, σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο μὲ ἄλλο ἄτομο, ὥστε νὰ σφαγιαστῆ... Δὲν ἔχει χρόνο νὰ ἀντιδράση ὅταν, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς γαμημένης καθημερινότητός του, στραγγαλίζεται καὶ ξελαρυγγιάζεται, δίχως χρόνο νὰ ἀντιδράση...

Εἶναι πολὺ γνωστὴ ἡ ὑπόθεσι τοῦ «Τζακ τοῦ Ἀντεροβγάλτη» (Jack the Ripper), δολοφόνου κατὰ συρροὴν τοῦ 19ου αἰῶνος... Πολλοὶ ἴσως ἤκουσαν γι' αὐτόν, γιὰ πρώτη φορά, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς παιδικῆς τους ἡλικίας, ἐνῶ ἦταν ὁ Aleister Crowley ποὺ τὸν θαύμαζε καὶ ἐπηρεάσθηκε ἁπ' αὐτὸν σὲ πολλὰ στοιχεῖα τῆς προσωπικῆς του φιλοσοφίας. Ἐπέμενε δέ, ὅτι τὰ πέντε πτώματα τὰ ὁποία κατακρεούργησε, σχημάτιζαν πεντάλφα... Αὐτὴ τὴν ὑπόθεσι τὴν βεβαιώνει τὸ γεγονὸς ὅτι μόνο γιὰ τοὺς πέντε ἐκ τῶν ἔνδεκα φόνων ποὺ ἀποδίδονται σὲ αὐτόν, εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι ὄντος ἦταν αὐτὸς ὁ δράστης. Τελευταῖο θύμα, ἦταν ἡ μικρώτερη ἁπὸ ὅλες τὶς πουτάνες ποὺ ξεντέριασε... ἡ εισοσιπεντάχρονη Marry Jane Kelly... Ὡστόσο, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι εἶχε πολὺ μεγάλη ἐμπειρία στὴν χρήσι τοῦ μαχαιριοῦ, ἀλλὰ καὶ στὶς δολοφονίες γενικώτερα, συνεπῶς εἶναι σίγουρο πὼς ἔχει διαπράξει περισσώτερα ἐγκλήματα. Ὅμως, προφανέστατα, ἡ συγκεκριμένη τελετουργικὴ πράξι ὁλοκληρώθηκε μὲ τὸν φόνο τῆς ἐν λόγω πουτάνας, συνεπῶς ἀκόμη καὶ ἑὰν συνέχισε νὰ σκοτώνη, ἄλλαξε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο διέπραττε τὶς δολοφονίες καὶ ἦταν ἀδύνατο γιὰ τὴν ἀστυνομία νὰ τὸν συνδέση μὲ τὶς ἐπόμενες. Ἡ ἀναφορά του, πάντοτε εἶναι ἐπιφορτισμένη μὲ εἰκόνες δαιμονικῶν σκιῶν ποὺ χάνονται μέσα στὰ στενά, ἀφίνοντας στὸ διάβα τους ξεκοιλιασμένες γυναίκες. Κανένα πρόσωπο, ὅμως, δὲν εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ ἰκανοποιήση τὴν φαντασία ποὺ περνᾶ στὸ ἀπόκοσμο καὶ ὁραματίζεται, ἐνστικτοδῶς, ἕναν δαίμονα καὶ ὄχι ἄνθρωπο... Ἕναν δαίμονα στὸν ὁποῖο κανένα ἀνθρώπινο πρόσωπο δὲν θὰ ἦταν συμβατό...

Τὸ πρῶτο θύμα, Marry Ann Nichols, δολοφονήθηκε Παρασκευή, στὶς 31 αὐγούστου τοῦ 1888... Εὐρέθη μὲ σηκωμένα τὰ ροῦχα μέχρι τὸ στομάχι. Τὸ πτῶμα ἦταν ἀκόμη ζεστὸ καὶ εἶχε στὸν λαιμὸ μία τομή, ἡ ὁποῖα ξεκινοῦσε κάτω ἁπ' τὸ ἀριστερὸ ἀφτὶ καὶ ἔφθανε κάτω ἁπ' τὸ δεξί. Ἦταν τὸσο βαθιὰ ποὺ τὸ κεφάλι της ἦταν κομμένο κατὰ τὸ ἥμισι καὶ μονάχα τὸ ἀκάλυπτο (ἁπὸ δέρμα) αἷμα, ἐμπόδιζε τὸ κόκκαλο τοῦ λαιμοῦ νὰ φανῆ. Δὲν εἶχε προλάβει νὰ παγώση καὶ ἁπ' τὸν κομμένο λαιμὸ ἔπεφταν ἀκόμη μεγάλες σταγόνες αἷματος ποὺ τάραζαν τὴν ἠσυχία τῆς λίμνης ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ στὸ πίσω μέρος τοῦ κεφαλιοῦ της. Τὸ ὄργανο τοῦ φόνου ἦταν ἕνα μακρύ καὶ κοφτερὸ μαχαίρι. Ὑπῆρχαν δύο μελανιὲς στὸ δεξὶ μέρος τοῦ σαγωνιοῦ καὶ στὸ ἀριστερὸ μάγουλο, ποὺ προκλήθησαν ἁπὸ γρονθοκόπημα. Ἡ γλώσσα ἦταν ἐλαφρῶς πληγωμένη καὶ τῆς ἔλειπαν πέντε δόντια. Ὡστόσο, δὲν εὐρέθησαν σημάδια πάλης στὸ σῶμα, κάτι ποὺ ἀποδεικνύει πὼς ἡ ἀντίδρασί της διεκόπη ἁπὸ ἄμεσο στραγγαλισμό. Οἱ δύο ἄνδρες ποὺ εὔρηκαν τὸ πτῶμα, ἔσπευσαν νὰ εἰδοποιήσουν ἕναν ἀστυφύλακα, πρὶν τὸ κάνουν ὅμως, ἕνας ἄλλος ἀστυφύλακας τὸ εὔρηκε, νὰ κείτεται στὴν εἴσοδο, μὲ τὸ κεφάλι στραμμένο πρὸς τὴν ἀνατολή, ἐνῶ τὸ ἀριστερό της χέρι ἀκουμποῦσε τὴν πύλη. Ἡ Marry Ann Nichols εἶχε καστανὰ - γκρίζα μαλλιὰ καὶ μάτια καὶ ἦταν γνωστὴ πουτάνα τῆς περιοχῆς καὶ ἀλκοολικιά. Ὁ δολοφόνος δὲν εἶχε νοιαστεῖ νὰ μετακινήση τὸ πτῶμα. Ὁ φόνος διεπράχθη στὸ ἴδιο σημεῖο. Στὸν δρόμο δὲν εὐρέθησαν ἴχνη μεταφορικοῦ μέσου ποὺ νὰ ὀδηγοῦσαν στὸ σημεῖο τοῦ ἐγκλήματος, οὕτε καὶ κάποιο δολοφονικὸ ἐργαλεῖο πεταμένο στὴν ἴδια περιοχή. Κανένας δὲν εἶδε τὸ θύμα μόνο του μὲ κάποιον ἄνδρα, πρὶν τὴν δολοφονία. Δὲν ὑπῆρχε αἷμα στὸ (καλυμένο ἁπὸ τα σηκωμένα ροῦχα) στῆθος. Ἡ κοιλιὰ εἶχε ἀνοιχθεῖ ἁπ' τὸ κέντρο, στὸ ὕψος τοῦ τέλους τῶν πλευρῶν, μὲ μία τομὴ ποὺ ἔσκιζε τὸ στομάχι καὶ ἔφθανε μέχρι τὴν λεκάνη. Ἡ ἐπένδυσι τοῦ στομάχου ἦταν κομμένη σὲ ἀρκετὰ σημεῖα, ἀλλὰ δὲν ἔλειπαν τὰ ἐντόσθια, παρ' ὅλα αὐτὰ ὑπῆρχαν δύο βαθιὲς μαχαιριὲς στὸ κάτω μέρος τῆς κοιλιᾶς, πολὺ κοντὰ στὸ μουνί. Τὸ ἀρχικὸ συμπέρασμα ἦταν πὼς οἱ τομὲς στὴν κοιλιὰ προηγήθησαν αὐτῆς στὸν λαιμό, ὡστόσο, τελικῶς ἐπιβεβαιώθη ἁπ' τὴν ποσότητα τοῦ αἷματος ποὺ εἶχε χυθεῖ ἁπὸ τὴν κάθε πληγή, ὅτι προηγήθηκε ἡ τομὴ στὸν λαιμό καὶ ὑπέστη τὶς ὑπόλοιπες μαχαιριὲς ἐνῶ ἦταν ἤδη πεσμένη στὸ πάτωμα ἢ καὶ νεκρή.

Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι συνήθως τὸ κόψιμο τοῦ λαιμοῦ δὲν προκαλεῖ ἀκαριαῖο θάνατο. Ὁ θάνατος ἔρχεται γρήγορα, ἀλλὰ στὸ θύμα, ὁ χρόνος μέχρι νὰ πεθάνη φαίνεται ἀτέλειωτος καὶ χειρότερος ἁπὸ αὐτὸν ποὺ θὰ βίωνε κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς ἁπλῆς ἀσφυξίας. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἦναι πολὺ βαθιά ἡ τομή, τὸ θύμα ἐξακολουθεῖ νὰ ζῆ γιὰ κάποια δευτερόλεπτα ἐνῶ ὑποφέρη καὶ σφυρίζουν τὰ πνευμόνια του γιὰ ἀέρα...

Τὸ δεύτερο θύμα, Annie Chapman, ἐδολοφονήθη ξημερώματα κυριακῆς, στὶς 8 Σεμπτεμβρίου τοῦ 1888. Ἡ ὥρα τῆς δολοφονίας δὲν εἶναι ἐξακριβωμένη, ὡστόσο εἶναι σίγουρο ὅτι τὸ θύμα πέθανε κατὰ τὴ σκοτεινιὰ τοῦ ξημερώματος. Ἡ νεκροψία ἔδειξε ὅτι τὸ θύμα πέθανε ἀνάμεσα στὶς 3:30 καὶ 4:30, κάτι πού συγκρούεται ὅμως μὲ τὶς μαρτυρίες... Ἦταν χήρα, ἀνάμεσα στὰ 45 καὶ στὰ 47 καὶ εἶχε καστανὰ κυματιστὰ μαλλιά καὶ καστανὰ μάτια. Τῆς ἔλειπαν δύο δόντια. Ἦταν ὑποσιτισμένη, φυματικιὰ καὶ ἐνδεχομένως καὶ συφιλιάρα, ἐνῶ τὰ ροῦχα της ἦταν παλιὰ καὶ βρώμικα. Μὲ τέτοια δεδομένα δημιουργεῖται προσωρινῶς ἡ ἀπορία ἑὰν ὁ δολοφόνος, εἶχε ὡς στόχο τὶς πουτάνες γενικώτερα, ἢ τὶς ἄσχημες πουτάνες εἰδικότερα... Φοροῦσε ἕνα αἱματωμένο μαντήλι γύρω ἁπ' τὸν λαιμό της καὶ ὑπῆρχαν ἔξι κοιλίδες αἷματος διαφορετικοῦ μεγέθους. Εὐρέθησαν κοιλίδες αἷματος καὶ κομμάτια τοῦ δέρματός της δίπλα της, ἁπὸ τὴν ἀριστερὴ μεριά καὶ μερικὲς σταγόνες στὸ κάτω μέρος τοῦ φορέματός της, ἀλλὰ καὶ στὸ μανίκι της. Τὸ πρησμένο της πρόσωπο ἦταν στραμμένο πρὸς τα δεξιὰ καὶ ἡ γλώσσα της προεξεῖχε τῶν δοντιῶν, ἀλλὰ δὲν ἔβγαινε ἁπ' τὸ στόμα. Εὐρέθηκε μία μελανιὰ στὸν δεξὶ της κρόταφο καὶ κάτω ἁπ' τὸ δεξιό της μάτι. Στὸ δὲ στῆθος, εὐρέθηκε μία μελανιὰ σὲ μέγεθος ἀνδρικῆς γροθιᾶς καὶ μία ἀκόμη στὸ δεξί της χέρι. Τὸ λεπτὸ ἔντερο εἶχε ξεριζωθεῖ καὶ κομμάτια τῆς κοιλιᾶς της ἦταν πεταμένα πάνω ἁπ' τὸν ἀριστερό της ὧμο. Εἶχε μία βαθιὰ τομὴ γύρω ἁπ' τὸν λαιμό της. Τὰ σημάδια ἔδειξαν πὼς πιέστηκε δυνατὰ στὸν λαιμό, πρὶν σφαχτῆ, συνεπῶς ἡ αἰτία θανάτου ἦταν ὁ στραγγαλισμός. Μέρος τῆς κοιλιακῆς ἐπενδύσεως, κάτω ἁπὸ τὸ δέρμα, ἦταν ξεριζωμένο καὶ ἐξαφανισμένο, μαζὺ μὲ τὸν ἀφαλό, τὴν μήτρα, τὸ πάνω μέρος τοῦ μουνιοῦ καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς οὑροδόχου κύστεως. Δὲν ὑπῆρχαν σημάδια πάλης.

Τὸ πτῶμα τῆς Elizabeth Stride εὐρέθη ζεστὸ μέσα σὲ μιὰ μεγάλη λίμνη αἷματος στὶς 30 Σεμπτεμβρίου τοῦ 1888. Φοροῦσε ἕνα μαντήλι στὸ λαιμό, τὸ ὁποῖο ἦταν σκισμένο ἀντιστοίχως μὲ τὴν βαθιὰ τομὴ τοῦ λαιμοῦ της. Δὲν εὐρέθησαν σημάδια πάλης, τὰ ροῦχα της δὲν ἦταν πειραγμένα καὶ δὲν εὐρέθησαν οὗτε ἴχνη τοῦ θύτου στὰ σημάδια αἷματος στὸν τοῖχο ἣ στὸ πάτωμα. Ἦταν σουηδὴ στὴν καταγωγὴ καὶ τὸ ὄνομά της ἦταν Elizabeth Gustafsdotter Stride, 45 χρονῶν. Φοροῦσε ἕνα κόκκινο καὶ ἄσπρο λουλούδι στὰ ροῦχα της καὶ ἔλειπαν τὰ ἐπάνω της δόντια. Τὸ σῶμα της ἦταν ζεστό, μὰ τὰ χέρια της κρύα. Τὸ δεξί της χέρι ἦταν ἀνοιχτὸ πάνω στὸ στῆθος, μέσα στὸ αἷμα, ἐνῶ τὸ ἀριστερό, σχεδὸν κλειστό, στὸ πάτωμα. Ὑπῆρχε μία μεγάλη τομὴ στὸν λαιμό της, ἀντίστοιχη μὲ αὐτὴν στὸ μαντήλι ποὺ φοροῦσε γύρω ἁπὸ αὐτόν. Δὲν εὐρέθησαν σημάδια αἷματος στὰ ροῦχα της. Ἦταν ἀδύνατο νὰ φωνάξη μετὰ τὸ κόψιμο τοῦ λαρυγγιοῦ της. Τὸ λαρύγγι της ἦταν βαθιὰ κομμένο καὶ ὑπῆρχε μία γρατζουνιὰ κάτω ἁπ' τὸ δεξί της φρύδι. Δὲν ὑπῆρχαν σημάδια πάλης καὶ τὰ ροῦχα της φαίνονταν ἀπείραχτα. Τὸ δεξί της χέρι ἀκουμποῦσε στὸ στῆθος της καὶ ἦταν βαμμένο στὸ αἷμα, ἐνῶ τὸ ἀριστερό ἦταν κλειστὸ στὸ πάτωμα καὶ περιεῖχε ἕνα χαρτὶ μὲ γλυκά. Ἡ ἔκφρασι τοῦ προσώπου ἦταν ἤσυχη καὶ τὸ στόμα, ἐλαφρῶς ἀνοικτό. Φοροῦσε ἕνα λευκὸ κασκόλ, τὸ ὁποῖο ἦταν ἐλαφρῶς τραβηγμένο. Ἡ τομὴ στὸν λαιμὸ της ξεκινοῦσε κάτω ἁπὸ τὸ ἀριστερὸ μέρος τοῦ σαγωγιοῦ καὶ κατέληγε στὸ δεξί. Τὰ στοιχεῖα δείχνουν ὅτι ὁ δολοφόνος τὴν τράβηξε ἁπ' τὸ πίσω μέρος τοῦ κασκόλ της καὶ τῆς ἔχωσε τὸ μαχαίρι μέσα στὸ λαιμό, κινῶντας τὸ ἀργώτερα ἀναλόγως, οὕτως ὥστε νὰ τελειοποιηθῆ ἡ τομή.

Τὸ πτῶμα τῆς Catherine Eddowes εὐρέθη ἁπὸ ἕναν ἀστυφύλακα, μιάμισι ὥρα μετὰ τὰ μεσάνυκτα, μέσα σὲ μία λίμνη αἵματος μὲ μεγάλη διάμετρο. Τὰ ροῦχα της ἦταν σηκωμένα μέχρι καὶ πάνω ἁπὸ τὴ μέση, κάτω ἁπὸ τὴν ὁποία ἦταν ἐντελῶς γυμνή. Τὸ θύμα δὲν εἶχε λεφτὰ ἐπάνω του καὶ δὲν εὐρέθησαν πατημασιὲς στὴν λίμνη αἵματος. Ἡλικιακῶς εὐρίσκεντο ἀνάμεσα στὰ 43 καὶ στὰ 46 καί, ἅν καὶ ἀλκοολικιά, δὲν ἦταν πόρνη ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἀλλὰ ἔβγαζε λεφτὰ ἀσκῶντας τὸ ἐπάγγελμα τῆς πλύστρας. Τὸ κεφάλι της ἦταν ἀκουμπισμένο στὸν ἀριστερὸ ὧμο, ἐνῶ ἦταν ξαπλωμένη. Τὰ χέρια της ἦταν τεντωμένα, δίπλα στὸ σῶμα, μὲ τὶς παλάμες ἀνοικτὲς καὶ στραμμένες πρὸς τὰ ἐπάνω. Τὸ πρόσωπο ἦταν παραμορφωμένο καὶ τὸ λαρύγγι της κομμένο, μὲ ἕνα μαντήλι τυλιγμένο γύρω ἁπ' τὸν λαιμό της, ποὺ ὅμως δὲν κάλυπτε τὴν τομή. Τὰ ἔντερά της ἦταν ξεριζωμένα καὶ πεταμένα πάνω ἁπὸ τὸν δεξιό της ὧμο. Ἕνα κομμάτι ἁπὸ τὰ ἔντερα, ἦταν τοποθετημένο ἀνάμεσα στὸ δεξί της χέρι καὶ τὸ σῶμα της. Ὁ λοβὸς τοῦ δεξιοῦ της ἀφτιοῦ ἦταν κομμένος στραβά. Ἔλειπε ἁπὸ μέσα της τὸ ἀριστερὸ νεφρό καὶ ἡ μήτρα, μὰ ἡ νεκροψία ἔδειξε πὼς δὲν ἀφαιρέθησαν ἁπὸ ἱατρικὸ χέρι. Ἡ ἀριστερὴ νεφρικὴ ἀρτηρία ἦταν ἐπίσης κομμένη, μέσα στὸ σῶμα. Εὐρέθη ἐπίσης μία μελανιὰ στὸ ἀριστερό της χέρι καὶ ὑπῆρχαν καὶ ὡρισμένες τομὲς στὸ πρόσωπό της, μαζὺ μὲ μία βαθιὰ ποὺ ἔσκιζε τὸ κόκκαλο της μύτης. Τὸ ἄκρο τῆς μύτης καὶ ἕνα μέρος τοῦ χειλιοῦ της ἦταν σκισμένα, ἐνῶ ὅ λαιμὸς κομμένος μέχρι τὸ κόκκαλο. Ἡ νεκροψία ἔδειξε ὅτι ὁ θάνατος προῆλθε ἁπὸ τὸ κόψιμο τῆς ἀρτηρίας τῆς ἀριστερῆς καροτίδος καὶ ἡ σκύλευσι τοῦ πτώματος ἔλαβε χώραν μετὰ ἁπ' αὐτόν. Ἐν τέλει, εὐρέθησαν ὡρισμένες μαχαιριὲς στὰ ζωτικὰ ὄργανα ποὺ παρέμειναν ἐντὸς τοῦ σώματος: Μία στὸ συκώτι καὶ μία στὴν βουβωνικὴ χώρα, ἐνῶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ μουνιοῦ ἦταν ἐσωτερικῶς κομμένο. Ὅλες οἱ τομὲς ἔγιναν μὲ τὴν βοήθεια ἑνὸς κοφτεροῦ μαχαιριοῦ, ἴδιου μὲ αὐτὰ ποὺ χρησιμοποιήθησαν καὶ στὰ προηγούμενα θύματα...

Στὶς 9 νοεμβρίου τοῦ 1888, εὐρέθη τὸ τελευταῖο θύμα ὁ θάνατος τοῦ ὁποίου προκλήθη ἁποδεδειγμένα ἁπ' τὸν Ἀντεροβγάλτη. Ἡ διαφορὰ μὲ αὐτὸ τὸ θύμα ἦταν ὅτι ἐδολοφονήθη πρὶν τὰ μεσάνυκτα καὶ σὲ δωμάτιο τοῦ διαμερίσματός της, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰ ὑπόλοιπα θύματα ποὺ ἐδολοφονήθησαν στὸν δρόμο (σὰν σκυλιά, ὅπως τοὺς ἄξιζε). Ἡ Marry Jane Kelly ἦταν ξανθιὰ καὶ πουτάνα, μά, ἡλικιακῶς μικρώτερη ἁπὸ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θύματα: 24 - 25 ἐτῶν. Οἱ μαρτυρίες ἀνέφεραν ὅτι ἔπινε ἀρκετά, μὰ δὲν γινόταν εὐάλωτη ἁπὸ τὴν μέθη. Ἕνα ἐκ τῶν παραθύρων ἦταν σπασμένο καὶ εὐρέθησαν αἵματα στὸ τζάμι. Τὸ θύμα ἦταν ξαπλωμένο στὸ κρεββάτι καὶ ἀκρωτηριασμένο: Ἡ μύτη καὶ τὰ ἀφτιά της ἦταν κομμένα καὶ τὸ δέρμα τοῦ σώματός της ἦταν κυριολεκτικῶς ἀφαιρεμένο, ἀφίνοντας τὸν σκελετὸ καλυμένο μονάχα ἁπὸ τὸ αἷμα καὶ τοὺς μύες. Ὅλα της τὰ ὄργανα ἦταν βγαλμένα ἁπὸ τὸ σῶμα καὶ τοποθετημένα γύρω της ἢ πάνω στὸ τραπέζι, τὸ ὁποῖο ἦταν τὸ μόνο ἔπιπλο μέσα στὸ διαμέρισμα μαζὺ μὲ τὸ κρεββάτι. Ἁπ' τὸ κόψιμο τοῦ λαρυγγιοῦ χύθηκε λίγο αἷμα ἐν συγκρίσει μὲ αὐτὸ ποὺ χύθηκε ἁπ' τὸ ὑπόλοιπο σῶμα. Ὅλα της τὰ ροῦχα ἦταν πεταμένα στὴν φωτιὰ ποὺ ἔκαιγε στὸ τζάκι. Ἡ ἐπιφάνεια τῆς, ἄδειας ἁπὸ ἐντόσθια, κοιλιᾶς της καὶ τῶν μηρῶν της, εἶχε ἀφαιρεθεῖ. Τὸ κεφάλι της ἦταν ἀκουμπισμένο πάνω στὴν ἀποκολλημένη της μήτρα, τὸ ἕνα νεφρὸ καὶ τὸ ἕνα βυζί. Τὸ ἄλλο της βυζὶ ἦταν πεταμένο πάνω στὸ δεξιό της πόδι ἐνῶ τὸ συκώτι της, ἀνάμεσα στὰ πόδια. Τὰ ἔντερά της ἦταν τοποθετημένα στὰ δεξιά της, ἐνῶ ἡ σπλήνα ἀριστερά της. Ἡ ἐσωτερικὴ ἐπιφάνεια τῆς κοιλιᾶς της, εὐρέθη στὸ τραπέζι. Ὁ λαιμός της ἦταν κομμένος μέχρι τὸ κόκκαλο, ἐνῶ τὸ πρόσωπό της ἦταν μὴ ἀναγνωρίσιμο. Τὸ περικάρδιο εἶχε ἀνοικτεῖ καὶ ἡ καρδιὰ εἶχε ἀφαιρεθῆ καὶ δὲν εὐρέθη στὴν σκηνὴ τοῦ φόνου. Τὸ αἷμα εἶχε δημιουργήσει λίμνη ποὺ ἔφτανε μέχρι λίγα μέτρα μακριὰ ἁπ' τὸ κρεββάτι. Τὸ αἷμα ἁπὸ τὶς τομὲς στὸν λαιμὸ εἶχε πεταχθεῖ στὸν τοῖχο, δεξιὰ τοῦ κρεββατιοῦ. Τὸ πρόσωπο τοῦ θύματος, ἦταν τελείως παραμορφωμένο, μὲ τὴν μύτη, τὰ μάγουλα, τὰ φρύδια καὶ τὰ ἀφτιὰ ἀποκολλημένα. Ὑπῆρχαν ὡρισμένες τομὲς στὰ χείλη καὶ σὲ ὅλο τὸ ὑπόλοιπο πρόσωπο... Ὁ λαιμὸς ἦταν κομμένος μέχρι τὸ κόκκαλο, ἐνῶ εἶχε πριονηθεῖ ἁπ' τὸ μαχαίρι ὁ τέταρτος καὶ πέμπτος σπόνδυλος. Ὁ ἀγωγὸς τοῦ ἀέρος ἦταν κομμένος στο κάτω μέρος τοῦ λάρυγγος. Καὶ τὰ δύο βυζιὰ ἦταν ἀποκολλημένα μὲ κυκλικὲς τομές, ἐνῶ τὸ δέρμα καὶ οἱ ἰστοὶ τοῦ δεξιοῦ μηροῦ ἦταν ἐπίσης βγαλμένοι. Ἡ δεξιὰ ἐσώτερη ἐπιφάνεια τοῦ δεξιοῦ μηροῦ, ἦταν ἀπογυμνωμένη μέχρι τὸ κόκκαλο, ἐνῶ ἡ τομὴ ἔφθανε βαθιὰ μέσα στὸ δεξὶ κωλομέρι. Ὁ ἀριστερὸς μηρός, ἦταν ἀπογυμνωμένος ἁπὸ δέρμα καὶ μύες, μέχρι τὸ γόνατο. Ἡ ἀριστερὴ γάμπα, εἶχε μία μεγάλη τομὴ ἡ ὁποία κατέληγε σέ μία βαθιὰ μαχαιριὰ ποὺ ἔφθανε μέχρι λίγο κάτω ἁπὸ τὴν κλείδωση τοῦ γονάτου, σκίζοντας τὸν σκελετό. Τὰ χέρια καὶ τὰ μπράτσα, εἶχαν ἐπίσης βαθιὲς πληγιές. Στὴν δεξιὰ παλάμη ὑπῆρχε μία τομὴ ποὺ κατέληγε στὴν ἐπάνω μεριὰ τοῦ χεριοῦ. Τὸ κάτω μέρος τοῦ δεξιοῦ πνεύμονος, ἦταν σπασμένο καὶ ἀφαιρεμένο, ἐνῶ ὁ ἀριστερὸς πνεύμονας ἄθικτος. Αἰτία τοῦ θανάτου ἦταν ἡ αἱμορραγία ποὺ προκλήθη ἁπ' τὸ κόψιμο τῆς δεξιᾶς ἀρτηρίας τῆς καροτίδος.

Θὰ μποροῦσαν νὰ εἰπωθοῦν πολλὰ ἀκόμη γιὰ τὸν Ἀντεροβγάλτη καὶ τὰ ὑπόλοιπα θύματα ποὺ τοῦ ἀποδίδονται, ἀλλὰ τὸ κύριο κομμάτι ἑνὸς φόνου εἶναι πάντοτε ὁ φόνος αὐτὸς καθαυτός, εἰδικότερα ἑὰν πρόκηται γιὰ τόσο περίτεχνες δολοφονίες. Οἱ ἔρευνες, οἱ ὑποθέσεις καὶ τὰ συμπεράσματα ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ βγάλουμε ἁπ' τοὺς παραπάνω φόνους, εἶναι ἐκατοντάδες καὶ θὰ ἦταν προτιμώτερο νὰ γραφτοῦν σὲ βιβλίο καὶ ὄχι στὸ παρὸν ἄρθρο...