Στὴ σαπισμένη πραγματικότητα, δὲν εἶσαι οὗτε θὰ ἦσαι ποτὲ τίποτα. Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα σιχαμερὸ ὥν στοῦ ὁποίου τὸ κόσμο ὅσα περισσώτερα προσφέρεις συμβάλλεις περισσώτερο στὴν ἀηδία του. Μὰ αὑτὴ εἷναι ἠ φύσι του, νὰ ἦναι μία γαμημένη καρκινόμαζα ποὺ ἐξελίσεται ἐν συναρτήσει πρὸς τοῦ πόσο πιὸ ἄσχημη, μεγάλη καὶ ἀνώμαλη σὲ σχῆμα θὰ γίνη. Καὶ ἑσὺ δὲν εἶσαι παρὰ ἕνα σκουλήκι ποὺ σέρνεται γύρω ἁπὸ τὰ βουναλάκια αὑτοῦ τοῦ σιχαμεροῦ καρκίνου, ποὺ ὅταν σπάση θὰ ξεχυθοῦν τὰ γαμημένα χύσια καὶ ἀπόβλητα ποὺ ἐδημιουργήθησαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες γιὰ τὸ τίποτα. Θὰ στάζουν τὰ μεδούλια στὸν ἀέρα καὶ τίποτα πλέον δὲν θὰ τὰ διαχωρίζη ἁπὸ τὰ κάτουρα ποὺ θὰ στάζουν ἁπ' τὰ πούστικα κομματιασμένα νεφρά.
Εἶναι γνωστὸς ὅμως ὁ χαρακτήρας τῆς δημιουργίας, ἡ πεμπτουσία της ἡ ὁποία δὲν εἶναι αὑτὸ ποὺ θά 'πρεπε, γιατὶ ἡ ὕπαρξι ὁλόκληρη εἶναι ἐσφαλμένη, καὶ γιατὶ νὰ φτιαχτῆ; Ποτὲ κανεῖς δὲν ἀμφισβήτησε πραγματικὰ τὸν νόμο, κάθε φορὰ ποὺ ὑποτίθετο ὅτι θὰ ἄλλαζε τὸ σύστημα αμφισβητοῦνταν μονάχα οἱ λεπτομέρειές του, ἔτσι ὥστε τὸ καινούργιο σύστημα νὰ ἦναι ἵδιο μὲ τὸ παλιό, μὰ μὲ διαφορετικὸ πρόσωπο. Δὲν ἧταν κάποια αἱώνια συνομωσία ποὺ τὸ κανόνισε αὑτό, μὰ ἡ ἵδια ἡ πουτανίστικη ξεκωλιάρα ἀνθρώπινη φύσι μὲ τὴν ὁποία ὁ καθένας πρέπει νὰ συμβιβαστῆ. Κάποιοι γουστάρουν, τοὺς ταιριάζει ἡ χυσοξεχειλίζουσα ἐμετικότητά της. Ἄλλοι πρέπει νὰ τὴν ἀποδεχτοῦν καὶ νὰ πράξουν ἀναλόγως ἐναντίον της, ξεριζώνοντας τὶς ὑπερεκτιμημένες μήτρες σὰν τσαμπιὰ σταφυλιών, ποὺ ἁπ' τὴ μία φέρνουν ἄλλες πουτανίστικες ὑπάρξεις στὴ ζωὴ καὶ ἁπ' τὴν ἄλλη λειτουργοῦν ὡς τὸ κύριο μέσο ἐκφράσεως τῆς πουτανιᾶς τοῦ κατώτερου ὅντως τοῦ πλανήτη. Δὲν εἶναι καὶ τόσο πολύπλοκος καὶ ἀξιέπαινος ὁ γαμημένος ἐγκέφαλος ὅταν κείτεται ροζοκόκκινος στὴν ἄσφαλτο σὰν λάσπη ἀναμεμειγμένη μὲ πολτοποιημένο μουνόσκυλο, ε; Ὅλα τὰ μυαλὰ ἔχουν κάτι κοινό, τὴν ἀνθρώπινη ἁηδία, ἐπομένως μέσα στὸ σῶμα ζεῖ κάτι παραπάνω ποὺ διέπει τὴν κρίσι τῶν πράξεων, γιατὶ θεωρητικῶς κανένα μυαλὸ δὲν μπορεῖ νᾶναι ἵδιο. Εἷναι ψυχὴ αὑτὸ; Ἔτσι λέω. Ὅττι καὶ νᾶναι, εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως ποὺ τὴν κάνει τόσο γαμημένη καὶ πουτάνα.
Μία ὡραία γκόμενα δὲν μπορεῖ νὰ περάση ἀπαρατήρητη, καὶ τὸ ξέρει, ἅρα θὰ κάνη τὰ πάντα γιὰ νὰ χύσης μέσα στὸ παντελόνι ἁπλῶς κυττῶντας την, μὰ ὅταν καίγεται θ' ἀλλάξη συμπεριφορά. Ὅταν γίνη στάχτες ἐνωμένες μὲ στάχτες, καὶ κιρρωτικὰ συκώτια κολλημένα μεταξύ τους ποὺ σχηματίζουν τὸ πάνω μέρος τοῦ ἀνθρώπινου σκελετοῦ, δὲ θὰ θέλη νὰ σὲ καυλώση πιά. Γιατὶ οἱ στάχτες καὶ τὰ κόκκαλα δὲν ἔχουν ροδαλὲς καὶ ἀφράτες τρύπες νὰ γαμηθοῦν, μόνο μποροῦν νὰ κατουρηθοῦν μέχρι νὰ γίνουν μία γαμημένη μαύρη λάσπη ποὺ ἀγκαλιάζει γραμμὲς καφὲ καὶ μαύρων σπασμένων πετρῶν μὲ βαθουλώματα ποὺ κάποτε ἧταν σκελετός.
Ὁ χρόνος κυλᾶ ἀμείλικτος ὅμως. Εἷναι μέρος τῆς δημιουργίας. Ἵσως εἶναι μία νοητὴ ὕπαρξι, σὰν αὑτὴ τοῦ δημιουργοῦ. Ὁ φύλακας τοῦ κάστρου τοῦ τωρινοῦ θεοῦ ποὺ θὰ σωριαστῆ ξεντεριασμένος ὅταν ἔρθη ἡ στιγμή. Καὶ τὰ ἔντερά του θὰ τὰ γλύφει καὶ θὰ τὰ πιπώνη ὁ Κέρβερος νομίζοντας ὅτι εἶναι μαυροκίτρινα λουκάνικα.
Ὁ μόνος στόχος σ' αὑτὴ τὴν γαμημένη δημιουργία μὲ τὴν ὁποία πρέπει νὰ συνυπάρξης καὶ στὴν ὁποία πρέπει νὰ ὑπάρξης, εἶναι νὰ κατανοήσης τὴν πουτανιὰ και ἀηδία της καὶ νὰ τὴν ἀποβάλλεις ἁπ' τὸν ἐαυτό σου. Ὅλη τὴ πουστοπουστιὰ ποὺ οἱ ἄλλοι θεωροῦν φυσιολογικὴ συμπεριφορά. Ὁ ἀνὴρ ὁφείλει νὰ ἐξαλείψη αὑτὴ τὴν ἀναπηρία ποὺ ὁνομάζεται ἀνθρώπινη φύσι, κατὰ δύναμιν. Νὰ ἀρνῆται νὰ συμβιβαστῆ μὲ αὑτὰ ποὺ τοῦ δόθηκαν γιὰ ζωὴ, ἕνα σῶμα ἀδύναμο καὶ ἀσθενὲς, φτιαγμένο νὰ ὑπακούει σὲ ἐκμεταλλευτικὲς εὐχαριστήσεις ὅπως ἡ μουνοδουλεία καὶ ἡ φιγούρα. Καὶ ἡ γυνὴ πρέπει νὰ γνωρίζη ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτα γιὰ νὰ ἐξαλείψη τὴ παθητικότητα καὶ ξεφτίλα της. Γιατὶ ἀκόμα καὶ ἅν δὲ γαμιέται στ' ἀλήθεια, μόνο ὥς παλουκωμένο θύμα ὑπάρχει στὴν εἱκόνα ἐντός τῶν μυαλῶν τῶν καριόληδων ποὺ τὴν μπανίζουν. Ἡ μόνη της λύσι εἶναι νὰ ἀνήκη μόνο σὲ ἕναν ἄντρα, καὶ νὰ γνωρίζη πὼς ὁποιαδήποτε ἄλλη σιχαμερὴ φιλοδοξία τὴν καθιστᾶ νοητὸ ἣ καὶ πραγματικὸ θύμα κάποιου ἣ κάποιων ἄλλων.
Σὲ περίπτωσι ποὺ κάποιος ἀδυνατεῖ νὰ συμορφωθῆ πρὸς τὶς παραπάνω ὑποδείξεις, ἡ μόνη λύσι εἶναι ἡ αὐτοκτονία. Ἡ ἀναπηρία τοῦ κόσμου εἶναι πολὺ δυνατὴ γιὰ νὰ ὑπερισχύσης πάνω της, καὶ τὸ ρολόι χτυπᾶ ἀμείλικτο, σὰν νὰ μετρᾶ τὰ δευτερόλεπτα κατὰ τὰ ὁποία ἀποτυγχάνεις νὰ ἐπιβληθῆς στὴν ἀναπηρία τῆς πουτανιᾶς ποὺ λέγεται ὕπαρξι. Μία καρέκλα καὶ ἕνα σκοινὶ θὰ φέρουν τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ θές. Ναί, πονάει, μὰ δὲν ἔχεις βιώσει ποτέ σου πόνο; Δὲν ξέρεις ὅτι ἑφ ὅσον ἦναι νὰ γίνη, κάτι ποὺ ἐξαρτᾶται ἁπλῶς ἁπ' τὴν ἀπόφασί σου, ἦναι πλέον θέμα χρόνου νὰ τελειώση; Ἁπὸ 'κεῖ ψηλὰ θὰ δῆς πιὸ καθαρὰ τὰ θραύσματα τῆς ὑπάρξεως ποὺ κατανοούσες μέχρι τώρα, καὶ σὲ ὁδήγησαν σὲ αὑτὸ τὸ σημεῖο. Ἑφ ὅσον σπρώξης τὴ καρέκλα καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον ἐπιστροφή, ἁπλῶς θ' ἀντέξης μερικὰ δευτερόλεπτα γιὰ νὰ ξεπεράσης ὅλα αὑτὰ τὰ πολὺ πιὸ ἐπώδυνα ποὺ ἡ γαμημένη δημιουργία σὲ ἀνάγκασε νὰ συνυπάρξης μαζύ τους. Σύντομα θὰ τελειώσουν ὅλα, καὶ ἁπλῶς θὰ κρέμεσαι ἐκεῖ, σὰν νὰ κοιμᾶσαι ὅσο πιο ἤρεμα ἔχεις κοιμηθεῖ ποτέ σου.
Ἄλλη λύσι εἶναι τὸ πιστόλι.Φαίνεται ἀνώδυνη μὰ δὲν εἶναι, ἐκτὸς ἅν ὅντως ἦσαι ἁποφασισμένος νὰ τὸ κάνης. Εἰδάλλως τὸ χέρι θὰ τρέμη καὶ ἡ σφαίρα θὰ σφινωθῆ στὰ σφηνοειδὴ κόκκαλα ἀντὶ τοῦ ἐγκεφάλου. Τὸ ἀποτέλεσμα θᾶναι νὰ σοῦ κρέμονται μιὰ ζωὴ τὰ ὁπτικὰ νεῦρα κάτω ἁπὸ πρησμένα καὶ πληγιασμένα μάτια. Ἡ ἐπιλογὴ νὰ τὴ σκάσης στὸ σαγόνι εἶναι ἁκόμα λίγώτερο ἀποτελεσματικότερη. Ἡ κατανάλωσι χαπιῶν ἐπίσης δὲν συνίσταται, συνήθως καταλήγει σὲ δηλητηρίασι κατὰ τὴν ὁποία κάποιος σὲ βρίσκει καὶ σὲ πάει στὸ νοσοκομεῖο ἢ καλεῖς μόνος σου τὸ νοσοκομειακὸ γιατὶ νοιώθεις πόνο γιὰ ὥρα χωρὶς νὰ ἐπέρχεται θάνατος.
Τέλος, τὸ κόψιμο τῶν φλεβῶν πιάνει μόνο στὶς ταινίες, ἐκτὸς ἅν σνιφάρεις καὶ πιῆς ἀρκετὰ καὶ βρῆς τὸ σθένος νὰ καρφώσης τὸ μαχαίρι βαθιὰ μέσα στὴ φλέβα. Μόλις τὸ βγάλης θᾶχης ἕναν ἤρεμο καὶ ὅμορφο θάνατο ἁπὸ αἱμορραγία. Εἶναι τὸ καλλίτερο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ γίνη, καθῶς δὲν ἔχει πόνο, ἁπλῶς τὸ συναίσθημα τοῦ θανάτου, τὸ ὁποῖο εἶναι εὐχάριστο καὶ μόνο ὁ πόνος μὲ τὸν φόβο σὲ ἐμποδίζουν νὰ τὸ καταλάβης, γι' αὑτὸ ὁ ὡραιότερος θάνατος εἶναι μία σφαίρα στὴ καρδιά, τὸν ὁποῖο θέλω καὶ ἐγῶ νὰ βιώσω.
