Τὸ σφάξιμο τοῦ θύματος, εἶναι ὁ πλέον διαδεδομένος τρόπος νὰ προκληθῆ ζημιὰ σὲ κάποιον ἐχθρὸ ἢ σὲ κάποιον ἄνθρωπο γενικώτερα... Εἶναι γρήγορο καί, ἑὰν ὁ θύτης βάλη ἐπαρκὴ δύναμι, δύναται νὰ καταφέρη ἀπόλυτη σιγὴ ποὺ θὰ διεκοπῆ μονάχα ἁπὸ μία κραυγὴ ξαφνικοῦ πόνου, τὸν ὁποῖο τὸ θύμα θὰ νοιώση ἑνῶ εἰσέρχεται τὸ σίδερο μέσα στὸ σῶμα του. Τὸ μαχαίρι ποὺ τρυπᾶ τὸ δέρμα μὲ τὴν μύτη του καὶ κατόπιν, μεγαλώνει τὴν πληγὴ ποὺ δημιουργεῖται στὴν σάρκα μὰ καὶ στὸ ζωτικὸ ὄργανο ποὺ θὰ χτυπηθῆ, ἀναλόγως τοῦ μεγέθους τῆς λεπίδος του, πρέπει, ἀμέσως νὰ ἀφαιρεθῆ ἁπὸ τὴν πληγή, ὥστε νὰ ὑπάρχη μεγαλύτερη πιθανότητα τὸ θύμα νὰ πεθάνη λόγω αἱμορραγίας, ἡ ὁποία αὐξάνεται ἑὰν ὄντως ἔχη τρυπηθεῖ κάποιο ὄργανο. Ἑὰν τὸ ὄργανο καταστραφῆ ὁλοσχερῶς, τὰ λεπτὰ ποὺ ἀπομένουν στὸ θύμα, εἶναι ἐλάχιστα, ἐνῶ ἑὰν τὸ ἐν λόγω ὄργανο εἶναι ἡ καρδιά, ὁ θάνατος δὲν θὰ ἀργήση πάνω ἁπὸ μερικὰ δευτερόλεπτα. Ὅταν ἐπέρχεται ἀμέσως ὁ θάνατος, χωρὶς νὰ προηγηθῆ λιποθυμία, ἀκούγεται μία βαθιὰ ἐκπνοὴ ἁπὸ τὸ ἀνοιχτὸ στόμα καὶ τὴν μύτη τοῦ θύματος, ἡ ὁποία διαφέρει ἁπὸ κάθε ἄλλη, λόγω τῆς ἐντάσεώς της... σὰν τὰ πνευμόνια νὰ ξεφορτώνωνται ὅλο τὸν ἀέρα ποὺ πλέον δὲν θὰ χρειασθοῦν.
Εξ' ἴσου εὔκολος εἶναι καῖ ὁ φόνος μὲ κάποιο πυροβόλο ὅπλο. Μετὰ τὸν φόνο καὶ ἐφόσον ὁ θύτης γιγνώσκη πλέον πὼς τὸ θύμα δὲν ζεῖ, πρέπει νὰ τρέξη, ὥστε κανεῖς νὰ μὴν τὸν ἰδῆ, καθῶς, ἀκόμη καὶ ἡ παρατήρησι τοῦ ὕψους, τῶν κιλῶν, τῶν παπουτσιῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ματιῶν, ἁπὸ κάποιον μάρτυρα, θὰ ἠμποροῦσαν νὰ προκαλέσουν τὴν ἀναγνώρισί του. Θὰ ἦταν, λοιπόν, σωστό, ὁ δράστης νὰ φορᾶ κουκούλα καὶ μάσκα, ποὺ θὰ καθιστοῦν τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ προσώπου του μὴ ἀναγνωρίσιμα, ἐνῶ ταυτοχρόνως, θὰ κρύβουν τὰ μαλλιά του. Ὡς ἐκ τούτου, ἀκόμη καὶ ἑὰν τὰ ροῦχα του δὲν ἦναι εὐκόλως ἀναγνωρίσιμα καὶ τὸ πρόσωπό του καλυμένο, πρέπει νὰ τὸν ἰδῆ ὅσο τὸ δυνατὸν λιγώτερος κόσμος κοντὰ στὸν τόπο τοῦ ἐγκλήματος.
Ἑὰν τὸ θύμα εὐρίσκεται σὲ ἰδιωτικὸ χῶρο ὅπου δὲν ὑπάρχουν περαστικοί, ἡ καλλίτερη ἐπιλογὴ θὰ ἦναι νὰ μὴν ὑπάρξουν ἴχνη καὶ νὰ ἐπιβραδυνθῆ ἡ ἐπιβεβαίωσι τοῦ φονικοῦ. Αὐτὸ δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ ἐξαφανίζοντας τὸ πτῶμα καὶ καθιστῶντας το ἀνίκανο νὰ μαρτυρήση τὶς λεπτομέρειες τῆς πράξεως καὶ ἄλλα στοιχεῖα τὰ ὁποῖα θὰ ἠμποροῦσαν νὰ ὀδηγήσουν τὴν ἀστυνομία στὸν δράστη, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς νεκροψίας. Αὐτὸ συμπεριλαμβάνει, ἀλλοίωσι τῶν δακτυλικῶν ἀποτυπωμάτων τοῦ θύτου στὰ μέρη τοῦ φόνου καὶ ὅλων τῶν στοιχείων ποὺ θὰ ἠμποροῦσαν νὰ φανερώσουν τὴν παρουσία του στὸ συγκεκριμένο μέρος κατὰ τὴ διάρκεια ἐκείνης τῆς ἠμέρας (ἢ νυκτός). Δὲν πρέπει κανεῖς ἄλλος νὰ γνωρίζη πὼς τὸ θύμα ἦταν μαζὺ μὲ τὸν θύτη. Θὰ ἦταν ἀκόμη καλλίτερο, ἑὰν ἡ συνάντησί τους φανῆ ὡς τυχαία, ὥστε νὰ ἦναι σίγουρο πὼς δὲν ἐνημερώθησαν συγγενικὰ πρόσωπα προηγουμένως.
Σὲ περίπτωσι ποὺ τὸ θύμα εὐρίσκεται σὲ ἐρημικό, μὰ δημόσιο χῶρο - ὅπως τὸ μέρος ὅπου διεξάγονται οἱ τελετές, ὁ χρόνος τοῦ θύτου νὰ ἐξαφανίση τὰ στοιχεῖα, εἶναι μὲν ἀρκετός ὥστε νὰ ἐξαφανισθοῦν ὅλα ὅσα θὰ ὀδηγοῦσαν στὸ συμπέρασμα πὼς ἐκεῖνος διέπραξε τὴν δολοφονία, μὰ ὄχι ἐπαρκὴς ὥστε νὰ ἦναι σίγουρος πὼς τὸ κατάφερε...
Ἁφοῦ ξεψυχήση τὸ θύμα, θὰ πρέπη νὰ ἦναι δύσκολο νὰ ἀναγνωρισθῆ τὸ πτῶμα. Αὐτὸ δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ δημιουργῶντας τομὲς στὰ δάκτυλά του, ὥστε νὰ μὴν ἠμποροῦν νὰ παρθοῦν τὰ δακτυλικά του ἀποτυπώματα καὶ καταστρέφοντας τὸ πρόσωπό του ἀλλὰ καὶ θρυψαλλιάζοντας τὰ δόντια, μὲ σκοπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ νὰ μὴν ἦναι πλέον διακριτά. Ἑὰν ἡ σάρκα ἦναι παραμορφωμένη, ὁ σκελετὸς δὲν δύναται νὰ βοηθήση ἰδιαιτέρως στὴν ἀναγνώρισι τοῦ πτώματος ἑὰν ἦναι κατεστραμένος, σπασμένος καὶ κομματιασμένος. Τὸ πρόσωπο καταστρέφεται μὲ εὐκολία, δημιουργῶντας βαθιὲς τομὲς σὲ κάθε του σημεῖο μὲ τὸ μαχαίρι ἢ κτυπῶντας το μέχρι νὰ σπάσουν ἀκόμη καὶ κομμάτια τοῦ κρανίου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χαλάση τὸ σχήμα καὶ ἡ σάρκα ποὺ τὸ περιβάλλει καὶ νὰ μὴν ἔχη ἄλλη μορφή, παρὰ μόνον αὐτὴν ποὺ τῆς δημιουργοῦν τὰ θρύψαλλα τῶν κοκκάλων μέσα της. Κάθε δυνατὸ μαχαίρωμα στὴν περιοχὴ τοῦ προσώπου, προκαλεῖ ὑποχώρησι τοῦ κρανίου, ἐνῶ τὰ κομμάτια χύνωνται πάνω στὸν ἐγκέφαλο ἢ πίσω ἁπ' αὐτόν. Ἑὰν οἱ παραπάνω ἐνέργειες γίνουν μὲ δύναμι καὶ ὑπομονή, τὸ πτῶμα δὲν δύναται νὰ ἀναγνωρισθῆ ἁπὸ μόνο του. Ἡ παραμόρφωσι τοῦ σκελετοῦ εἶναι ἐξ' ἴσου ἀποτελεσματικὴ στὸ νὰ μὴν ἀναγνωρισθῆ τὸ πτῶμα. Μετὰ τὸν θάνατο, θὰ πρέπη νὰ κτυπηθῆ κατ' ἐξακολούθησιν μὲ αἰχμηρὰ καὶ βαριὰ ἀντικείμενα, ὥστε νὰ μείνουν, ὅσο τὸ δυνατὸν περισσώτερα θρύψαλλα καὶ ὄχι σκελετὸς ποὺ θὰ ἠμποροῦσε νὰ ὀδηγήση στὴν σύνδεσι τῶν συγκεκριμένων λειψάνων μὲ τὸ ἐξαφανισμένο θύμα. Παρ' ὅλα αὐτά, ὑπάρχουν καὶ ἄλλα στοιχεῖα τὰ ὁποῖα θὰ ἠμποροῦσαν νὰ ὀδηγήσουν στὴν ἀναγνώρισί του, ὅπως ἦναι τὰ ροῦχα καὶ τὸ μέρος στὸ ὁποῖο θὰ εὐρίσκεται. Ἑὰν ὄντως τὸ θύμα ἦναι γυναίκα καὶ εὐρίσκεται στὸν χῶρο τῶν τελετῶν, θὰ ἦναι γυμνὴ πρὶν ψοφήση. Θὰ ἦταν ἰδιαιτέρως παραπλανητικὸ γιὰ τὴν ἀστυνομία ἑὰν οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ γνωστοὶ τοῦ θύματος γνωρίζουν πὼς εὐρισκόταν ἔξω κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ φόνου καὶ παρ' ὅλα αὐτά, τὰ ἀπομεινάρια τοῦ πτώματος σκεπάζονται ἁπὸ διαφορετικά, συνηθισμένα ροῦχα ἀντὶ αὐτῶν ποὺ φοροῦσε ἐνῶ βγῆκε ἁπ' τὸ σπίτι.
Κατόπιν, θὰ πρέπη τὸ πτῶμα νὰ τεμαχισθῆ. Μία καλὴ ἐπιλογή, θὰ ἦταν νὰ κοπῆ σὲ ἔξι διαφορετικὰ κομμάτια: κεφάλι, σῶμα, χέρια καὶ πόδια... Ὁ τεμαχισμὸς δυσκολεύει περαιτέρω τὴν ἀναγνώρισί του, εἰδικότερα ἑὰν τὰ χαρακτηριστικὰ του εἶναι ἀλλοιωμένα, καθῶς τὰ ἀπομεινάρια του, δὲν θὰ ἦναι τίποτε παραπάνω ἁπὸ μερικὰ παραμορφωμένα κομμάτια κρέατος. Τὰ κομμάτια αὐτά, θὰ πρέπη νὰ θαφτοῦν κάτω ἁπὸ τὸ ἔδαφος, σὲ διαφορετικὰ καὶ ἔρημα μέρη, ὅπου, μονάχα τυχαίως θὰ ἠμποροῦσαν νὰ εὐρεθοῦν. Ἄλλη ἐπιλογὴ θὰ ἦταν νὰ πεταχθοῦν σὲ βαθιὰ νερὰ τῆς θαλάσσης. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσι θὰ ἐξαφανισθοῦν τελείως, καθῶς θὰ φαγωθοῦν ἁπὸ τὰ ψάρια καὶ θὰ ἀπομείνουν μονάχα σημεῖα τοῦ σκελετοῦ τοῦ θύματος, τὰ ὁποῖα θὰ ἦναι πολὺ δύσκολο νὰ εὐρεθοῦν. Μέχρι νὰ γίνη αὐτό, οἱ πιθανότητες νὰ ἀνήκουν στὸ συγκεκριμένο θύμα, θὰ ἔχουν μειωθεῖ καὶ ἡ μορφὴ τους δὲν θὰ ἀποδεικνύη κάτι, ἐφόσον τὸ σχῆμα τους θὰ ἔχη χαλάση. Ἐν τέλει, ὁ θύτης δύναται νὰ πετάξη τὰ κομμάτια σὲ διαφορετικοὺς σκουπιδοτενεκέδες. Μετὰ τὴν πολτοποίησί τους, πρὶν φθάσουν στὴν χωματερή, θὰ ἦναι ἀδύνατο νὰ ἀναγνωρισθοῦν, καθῶς, στὴν χωματερή, δὲν θὰ πεταχθοῦν ἁπλῶς κομμάτια κρέατος πλέον, μά, λιωμένα ἀπομεινάρια σάρκας καὶ σκελετοῦ, ἀνάμεσα σὲ στοίβες ἄλλων σκουπιδιῶν ποὺ καλύπτουν τὶς ὀσμὲς τῆς ἀποσυνθέσεώς τους. Ἄλλη ἐπιλογὴ θὰ ἦταν τὸ πτῶμα νὰ καῆ ἐπαρκῶς, ὥστε νὰ ἐξαφανισθῆ τελείως ἡ σάρκα καὶ νὰ ἦναι ἀδύνατο νὰ ἀναγνωρισθῆ. Καλὸ θὰ ἦταν ἡ ἀποτέφρωσι νὰ λάβη χώρα σὲ ἄλλο μέρος, καθῶς ἡ ἔντονη ὀσμὴ τοῦ καιγόμενου σώματος θὰ ἠμποροῦσε νὰ προκαλέση τὴν ἐντύπωσι κάποιου περαστικοῦ.
Θεωρεῖται πὼς τὸ δυσκολότερο γιὰ ἕναν δολοφόνο, εἶναι νὰ διεξάγη τὴν δολοφονία του στὸν χῶρο ποὺ διαμένει, καθῶς, τὸ παραμικρὸ στοιχεῖο δύναται νὰ δημιουργήση τὸ συμπέρασμα ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ δράστης. Παρ' ὅλα αὐτὰ, ἑὰν τὸ πτῶμα εὐρίσκεται στὸ σπίτι του, ἐκεῖνος, θὰ ἔχη ἀκόμη περισσώτερο χρόνο στὴν διάθεσί του γιὰ νὰ σιγουρευθῆ γιὰ τὴν ἐπιτυχὴ ἐξαφάνισι κάθε στοιχείου.
Ἑὰν τὸ πτῶμα εὐρίσκεται σὲ προσωπικὸ χῶρο, ὅπου δὲν ἔχουν πρόσβασι ἄλλα ἄτομα καὶ ἐφόσον κανεῖς δὲν γνωρίζει πὼς τὸ θύμα ἦταν μαζὺ μὲ τὸν θύτη τὴν ἠμέρα (ἢ τὴν νύκτα) ποὺ ἐξηφανίσθη, εἶναι δυνατὸ νὰ γίνουν ἐπάνω του οἱ ἀπαραίτητες διεργασίες ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχη κανένα στοιχεῖο ποὺ νὰ συνδέη τὸν δολοφόνο μὲ τὴν συγκεκριμένη δολοφονία. Θὰ ὑπάρχη περισσώτερος χρόνος νὰ παραμορφωθῆ κάθε σημεῖο τοῦ σκελετοῦ καὶ νὰ γδαρθῆ τὸ δέρμα. Ἡ ταφὴ τῶν λειψάνων τοῦ πτώματος καὶ ἡ ρίψι τους σὲ κάποιον κάδο σκουπιδιῶν ἢ στὴν θάλασσα, εἶναι ἐπικίνδυνη, καθῶς ὑπάρχη πάντοτε ἡ πιθανότητα νὰ παρουσιασθοῦν μάρτυρες, συνεπῶς, θὰ ἦταν ἀσφαλέστερο νὰ ἐξαφανισθῆ τὸ πτῶμα χωρὶς νὰ ἐγκαταλείψη τὸν ἰδιωτικὸ χῶρο στὸν ὁποῖον ἀπέθανεν. Αὐτὸ ἠμπορεῖ νὰ ἐπιτευχθῆ σκυλεύοντάς το μὲ τὴν ἐναπόθεσί του στὸν βόθρο μέσω τῆς ἀποχετεύσεως. Ἡ ἐν λόγω διαδικασία εἶναι δύσκολη, καθῶς καὶ χρονοβόρα... ὡς ἐκ τούτου, θὰ ἦταν καλὸ νὰ ἀργήση ἡ ἀποσύνθεσι, ἀδειάζοντας τὸ πτῶμα ἁπὸ τὰ ὑγρά του. Γιὰ νὰ γίνη αὐτό, θὰ πρέπη νὰ κοποῦν οἱ φλέβες του, ὥστε τὸ αἷμα νὰ τρέξη σὰν ποτάμι μέχρι νὰ στραγγίξη τὸ σῶμα. Ὁ θύτης θὰ πρέπη νὰ τρυπήση βαθιά, μὲ μεγάλες τομές, τὶς κλειδώσεις τῶν χεριῶν, τὶς φλέβες κάτω ἁπ' τοὺς καρποὺς καὶ τὴν μοιριαία ἀρτηρία. Οἱ βαλβίδες τῆς καρδιᾶς, συνεχίζουν νὰ στέλνουν τὸ αἷμα σὲ κάθε σημεῖο τοῦ σώματος, συνεπῶς τὸ χτύπημα τοῦ στήθους θὰ αὐξήση τὴν αἱμορραγία ποὺ θὰ προκληθῆ ἁπὸ τὸ κόψιμο τῶν ἀρτηριῶν.
Ἐν τέλει, τὸ πτῶμα ἠμπορεῖ νὰ ἐξαφανισθῆ πλήρως μέσω τῆς ἀποχετεύσεως, ἑὰν εὐρίσκεται μέσα σὲ χῶρο στὸν ὁποῖο δὲν ὑπάρχη πίεσι ἁπὸ τὸν χρόνο. Αὐτὴ εἶναι χρονοβόρα, μὰ συγχρόνως, ἀποτελεσματικὴ διαδικασία, καθῶς τὰ κομμάτια τοῦ πτώματος δὲν δύνανται νὰ ἀνακαλυφθοῦν μέσω τῆς μυρωδιᾶς τους καὶ ταυτοχρόνως, δὲν χρειάζεται νὰ βγῆ ὁ θύτης ἁπὸ τὸ σπίτι του, προκαλῶντας τὴν ἐνδεχόμενη προσοχὴ τῶν περαστικῶν. Γιὰ νὰ ἐξαφανισθῆ τελείως τὸ πτῶμα μέσω τῆς ἀποχετεύσεως, θὰ πρέπη νὰ κοπῆ σὲ μικρὰ καὶ μαλακά, πολτοποιημένα κομμάτια, ἀλλιῶς, θὰ ἦναι πολὺ εὔκολο νὰ βουλώση ἡ αποχέτευσι. Γιὰ νὰ μὴν γίνη αὐτό, θὰ πρέπη νὰ χρησιμοποιηθῆ κάποιο μίξερ ὥστε τὰ λείψανα νὰ ἦναι ἐπαρκῶς ψιλοκομμένα.
Οἱ παραπάνω μέθοδοι γιὰ τὴν ἐξαφάνισι ἑνὸς πτώματος, εἶναι, ἐκτὸς ἁπὸ ἀποτελεσματικοὶ γιὰ τὴν παραπλάνησι τῆς ἀστυνομίας γιὰ νὰ ὀδηγηθῆ στὰ ἴχνη τοῦ δολοφόνου, εἶναι ταυτοχρόνως καὶ ἐπαρκῶς βλασφημικοὶ πρὸς τὰ ἱερὰ σύμβολα, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν ἴδιο τὸν νεκρό, τὸ σῶμα τοῦ ὁποίου γίνεται τὸ θύμα αὐτῆς τῆς βλασφημίας ποὺ διαπράττει ὁ θύτης. Τὸ σῶμα εἶναι ταυτοχρόνως ὁ τάφος καὶ τὸ σπίτι τῆς ψυχῆς, συνεπῶς ἡ σκύλευσί του εἶναι δυνατὴ βλασφημία ποὺ ξεπερνᾶ τὸ ὑλικὸ πεδίο. Ὁ τεμαχισμός καὶ ἡ ἐναπόθεσι τῶν κομματιῶν στὸν βόθρο γιὰ νὰ φαγωθοῦν ἁπ' τα ποντίκια μαζὺ μὲ τὰ ἀπόβλητα ποὺ ἐμπεριέχονται ἐκεῖ, εἶναι ἡ χειρότερη βλασφημία ποὺ δύναται νὰ ὑποστῆ ἕνα πτῶμα. Ἡ δὲ ἐναπόθεσί τους στοὺς κάδους τῶν σκουπιδιῶν, εἶναι ἐξ ἴσου βλασφημική, καθῶς ρίπτεται μέσα στὰ ἀχρηστότερα ἀντικείμενα, ὡς κάτι τὸ ὁποῖο αξίζει νὰ ὑποστῆ τὴν χειρίστη ἀσέβεια καὶ προσβολή.
Τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο, ὅπως καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα γραφόμενα τοῦ συγγραφέως του, δημοσιεύονται ἀποκλειστικῶς γιὰ ψυχαγωγικοὺς σκοποὺς καὶ δὲν εὐθύνεται γιὰ τυχοῦσες ἐφαρμογές τους στὴν πραγματικὴ ζωή.
