Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ΣΚΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΜΕΡΟΣ I

Ἡ θεματολογία τῆς σελίδος, ἐπεκτείνεται καὶ στὸν καθημερινὸ τρόπο ζωῆς, ὥστε νὰ τονίζωνται πράξεις οἱ ὁποίες ὀνομάζονται «ἀνομήματα» ἁπὸ τὸ σύστημα καὶ τὴν ψεύτικη θετικιστικὴ ἠθική, ἡ ὁποία τὰ καταδικάζει ὑποκριτικῶς ὡς ἀκραῖα καὶ ἄρρωστα, ὥστε νὰ ὁνομάζη «ἀξίες» τὸν φόβο γιὰ τοὺς νόμους. Οἱ ἀληθῶς «δίκαιοι» ἄνθρωποι ὅμως, δὲν χρειάζονται νόμους γιὰ νὰ μὴν ἐγκληματήσουν, μὰ οὕτε καὶ θρησκευτικὲς φιλοσοφίες οἱ ὁποίες κηρύττουν πὼς ὅττι πράττουν ἐναντίον τῶν συνανθρώπων τους, θὰ τὸ δεχθοῦν στὸ μέλλον καὶ οἱ ἴδιοι ἁπὸ ἕτερο θύτη. Γιατὶ ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν εὐρίσκεται στὸν φόβο γιὰ τὴν διάπραξι τοῦ κακοῦ, μὰ στὴν συνείδησι, ἡ ὁποία πρέπει νὰ ἦναι ἀνίκανη νὰ μετατρέψη τὸν κάτοχό της σὲ θύτη... ἀντιστοίχως δέ, τὸ ἀληθινὸ μῖσος δὲν εὐρίσκεται στὸ ἐρωτικὸ καὶ οἰκονομικὸ κέρδος καὶ ὁ κακὸς ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐγκληματίζει ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν θὰ ἐπωφεληθῆ ἁπὸ αὐτό, μὰ οὕτε καὶ εὐρίσκεται σὲ διαταραγμένη ψυχολογικὴ κατάστασι, ὥστε νὰ τὸ κάμη χωρὶς νὰ ἔχη τὸν ἔλεγχο τῶν πράξεών του. Οἱ πράξεις οἱ ὁποίες διεξάγονται ἐνῶ ὁ ἐνεργῶν ἔχει πλήρη ἔλεγχο τοῦ ἐαυτοῦ του, ἔχουν μεγαλύτερη ἀξία, γιατὶ εἶναι ὁ καθρέπτης τῆς πραγματικῆς του θελήσεως.

Ὡς ἐκ τούτου, σὲ αὐτὸ τὸ πρώιμο στάδιο τῆς νέας ἐποχῆς γιὰ τὴν παροῦσα σελίδα, θὰ γίνη ἕνα «διάλειμα» στὸ θέμα τῆς θεολογίας, μὲ σκοπὸ νὰ ἀναφερθοῦν ὡρισμένες ἀξιοσημείωτες πρακτικὲς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ λαμβάνουν χώρα στὴν καθημερινὴ ζωή, μὰ μὲ τὸν σωστὸ τρόπο... Στὸ μέλλον, θὰ ὑπάρξουν ἄρθρα τὰ ὁποία θὰ ἀναφέρωνται στὴν παιδοφιλία, τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὸν ξυλοδραμό, ἐνῶ θὰ δοθῆ ἰδιαίτερη βαρύτητα στὸν φόνο καὶ γενικώτερα στὸν θάνατο, ὁ ὁποῖος καὶ ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τοῦ Σατανισμοῦ ἐν γῆ.

Στὴν σημερινὴ ἐποχή, ὁλίγοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἔλθει ἀντιμέτωποι μὲ τὸν ἀναγκαστικὸ θάνατο, αὐτὸν ποὺ προκαλεῖται ἁπὸ ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἀσυνειδήτως ὅτι πρέπει νὰ ταυτίζεται μὲ τὸ θύμα μέσω τοῦ ἔμφυτου (γιὰ κάποιους) συναισθήματος τῆς συμπόνοιας. Οἱ περισσώτερες ἀνθρώπινες συνειδήσεις, κατέχουν τὸ ἐν λόγω συναίσθημα, ἐνῶ, λόγω νοοτροπίας καὶ ἄλλων παραγόντων, ὑπερισχύει αὐτὸ τῆς αὐτοσυντηρήσεως καὶ τοῦ φόβου, στὰ ὁποῖα καὶ ὀφείλεται τὸ γεγονὸς ὅτι μονάχα ἡ μειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς δύναται νὰ ἀποκτήση ἀληθῶς τὴν ἐπιθυμία νὰ σκοτώση ἢ νὰ προκαλέση σημαντικὸ κακό, γιὰ οἱονδήποτε λόγο.

Ἐν ἀρχή, ὁ θύτης πρέπει νὰ ἦναι σίγουρος ὅτι ἡ ἐπιθυμία του νὰ διαπράξη τὸ ἔγκλημα, εἶναι ἀληθινὴ καὶ δὲν ἐδημιουργήθη ἐνῶ εὐρίσκετο σὲ ψυχολογικὴ σύγχυσι, γιατί, τότε, μονάχα ἁπὸ τύχη θὰ ἠμποροῦσε νὰ τὰ σχεδιάση ὅλα ἐπαρκῶς σωστά, ὥστε νὰ μὴν ἀνακαλυφθῆ. Τὸ δὲ θύμα, εἰδικότερα ἑὰν κατάγεται ἁπὸ τὸν δυτικὸ κόσμο, δὲν θὰ ἦναι ἐξοικειωμένο νὰ ἀντιμετωπίση τὴν ἐπιθυμία αὐτή, καθῶς, τὸ πιθανώτερο ἦναι νὰ μὴν τὴν ἔχη συναντήσει ξανὰ στὸ παρελθόν. Αὐτὸ εἶναι ὑπὲρ τοῦ θύτου, ὁ ὁποῖος θὰ καταφέρη μὲ περισσὴ εὐκολία νὰ τὸ κάμη νὰ ἀφεθῆ στὰ χέρια του καὶ νὰ ἐλπίζη μονάχα στὴν συμπόνοια του, μὴ γνωρίζον ὅτι ἡ πράξι εἶναι προσχεδιασμένη καὶ διεξάγεται χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἡ προαναφερθεῖσα ψυχολογικὴ σύγχυσι ἐκ μέρους τοῦ δολοφόνου.

Εἶναι γνωστὸ πὼς ὁ εὐκολότερος τρόπος νὰ διεξαχθῆ ἕνα ἔγκλημα, εἶναι διὰ μέσω τοῦ πιστολιοῦ καὶ τὶς καυτὲς σφαίρες ποὺ διαπερνοῦν τὸ σῶμα καὶ ἀφίνουν ἐλάχιστα περιθώρια σὲ αὐτὸ νὰ συνεχίση νὰ λειτουργῆ, καθῶς τρυποῦν καὶ καῖνε ἐλαφρῶς οἱοδήποτε στόχο πετύχουν, μέχρι νὰ σταματήσουν σὲ κάποιο σκληρὸ σημεῖο, ὅπως ἦναι τὰ κόκκαλα τοῦ πίσω μέρους τοῦ σώματος, ἀφοῦ πρωτίστως θὰ ἔχη μειωθῆ ἡ φόρα τους ἁπὸ τὶς ὑπόλοιπες συγκρούσεις. Αὐτὸ συμβαίνει κυρίως στὰ μικρὰ ὅπλα καὶ μονάχα ὅταν τὸ θύμα εὐρίσκεται σὲ σχετικῶς μακρινὴ ἀπόστασι. Οἱ σφαίρες ποὺ προέρχονται ἁπὸ μεγαλύτερα ὅπλα, τρυποῦν κάθε σημεῖο τοῦ σώματος, σὲ ἐξάρτησι ὅμως πάντοτε μὲ τὴν ἀπόστασι ἁπὸ τὴν ὁποία ρίπτεται ἡ βολή. Σὲ περίπτωσι ποὺ ἡ σφαίρα χτυπήσει μονάχα μαλακὰ σημεῖα τοῦ σώματος, θὰ βγῆ ἁπὸ τὴν ἄλλη, καθιστῶντας τὸ τραῦμα διαμπερές. Στὰ πιστόλια, ὡς τόσο, θὰ ἀναφερθῶ ἀποκλειστικῶς σὲ ἐπόμενο ἄρθρο. Τὰ μειονεκτήματα τῶν πιστολιῶν εἶναι ἡ τιμή τους, ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι δημιουργοῦν περισσώτερες πιθανότητες νὰ ἐξιχνιαστῆ τὸ ἔγκλημα, εἴτε λόγω τοῦ χαρακτηριστικοῦ ἤχου ποὺ δημιουργεῖ ἡ ἔκρηξι ποὺ θὰ στείλη τὴν σφαίρα στὸ σῶμα τοῦ θύματος, ἑὰν δὲν χρησιμοποιηθῆ σιγαστῆρας, εἴτε λόγω τῆς πιθανότητος νὰ πέση κάποιο βόλι στὸ ἔδαφος, γεγονὸς ποὺ θὰ γνωστοποιήση τὸν τύπο πιστολιοῦ ποὺ ἐχρησιμοποιήθη γιὰ τὸν φόνο. Τὰ δὲ σημαντικότερα μειονεκτήματα τοῦ πιστολιοῦ, εἶναι ἡ πολὺ μεγάλη πιθανότητα τὸ θύμα νὰ μὴν νοιώση ἰδιαιτέρως τὸν θάνατο, καθῶς, ἀκόμη καὶ ἅν δεχθῆ βολὲς σὲ σημεῖα τοῦ σώματος τὰ ὁποῖα δὲν περιέχουν ζωτικὰ ὄργανα, θὰ νοιώση μονάχα πόνο, ἕνα συναίσθημα τὸ ὁποῖο διαφέρει πολὺ σὲ δύναμι ἁπὸ αὐτὸ τῆς ζωῆς νὰ ξεγλιστρᾶ μέσα ἁπὸ τὰ χέρια, ἐνῶ ταυτοχρόνως, ὑπάρχη καὶ πόνος. Σὲ περίπτωσι ποὺ ἡ σφαίρα πετύχει ζωτικὸ ὄργανο, τὰ συναισθήματα τοῦ θύματος θὰ ἦναι ἐλάχιστα, τὸ σημαντικότερο ἐκ τὸν ὁποίων θὰ ἦναι αὐτὸ τῆς σύντομης λιποθυμίας, ἡ ὁποία προηγεῖται τοῦ θανάτου. Τέλος, τὸ σημαντικότερο μειονέκτημα οἱουδήποτε πυροβόλου, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ συναίσθημα τοῦ φόνου εἶναι πιὸ ἀδύναμο γιὰ τὸν θύτη, καθῶς, ὑπάρχη κάποια ἀπόστασι καὶ πάντοτε ἡ ασυνείδητη σκέψι πὼς αὐτὸς μονάχα πατᾶ ἕνα κουμπὶ, χωρὶς νὰ κάμη κάποια ἀληθῶς ἐπιθετικὴ κίνησι ὥστε νὰ προκαλέση τὸν φόνο.


Ὅταν τὸ ὅπλο πετύχη ζωτικὸ ὄργανο, τὸ θύμα πλέον δὲν κινδυνεύει μονάχα ἁπὸ τὴν αἱμορραγία, μὰ καὶ ἁπὸ τὴν παύσι τῆς λειτουργικότητος αὐτοῦ, κάτι ποὺ ἐπιφέρει εὐκολότερα καὶ γρηγορότερα τὸν θάνατο καὶ συνεπῶς, ὑπάρχει περισσώτερη σιγουριά. Ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸ μαχαίρι, τὸ πιστόλι δὲν δημιουργεῖ τὸ συναίσθημα τῆς προεκτάσεως τοῦ χεριοῦ νὰ χώνεται μέσα στὸ σῶμα τοῦ θύματος, οὕτε καὶ τὸ τράνταγμα τοῦ θανάτου του στοὺς ἐνδοφλέβιους παλμούς τοῦ θύτου, οὕτε ὅμως καὶ τὴν ἄμεση ἐπαφὴ μὲ τὴν τελευταῖα του ἀνάσα. Ἐν ὁλίγοις, τὸ μαχαῖρι εἶναι πολὺ φθηνότερο καὶ δημιουργεῖ μὲ μεγαλύτερη ἀμεσότητα τὸ συναίσθημα τῆς δολοφονίας. Παρ' ὅλα αὐτά, εἶναι πολλοὶ παράγοντες οἱ ὁποῖοι ἠμποροῦν νὰ ἀναγκάσουν τὸν δράστη νὰ χτυπήση περισσώτερες ἁπὸ μία φορά, γιατὶ χρειάζεται συγκεκριμένη δύναμι καὶ βλάπτει λιγώτερο τὸ σῶμα, σὲ ἐξάρτησι πάντοτε μὲ τὸ μέγεθος τῆς λεπίδος, λόγω τοῦ ὅτι σὲ καμμία περίπτωσι τὸ χέρι δὲν δύναται νὰ ἀναπτύξη τὴν ταχύτητα ποὺ ὠθεῖ τὴν σφαίρα τοῦ πιστολιοῦ ἐντὸς τοῦ θύματος. Ἄλλος λόγος, εἶναι ὅτι τὸ μαχαῖρι δὲν ἔχει τὴν φωτιὰ, ἡ ὁποία καὶ κάμει τὸ χτύπημα τῆς σφαίρας ἀκόμη δυνατότερο καὶ τὸ προεκτείνει σὲ μεγαλύτερη περίμετρο.

Τὸ κόψιμο τοῦ λαρυγγιοῦ, ἑὰν γίνη μὲ ἀρκετὴ δύναμι ὥστε τὸ τραῦμα νὰ ἦναι ἐπαρκῶς βαθύ, δύναται νὰ ἀποτρέψη τὸ θύμα νὰ φωνάξη δυνατὰ καὶ ὁ θάνατος θὰ ἐπέλθη πολὺ γρήγορα, λόγω τῆς αἱμορραγίας. Σὲ ἄλλες περιπτώσεις, ἡ λαρυγγοτομὴ δύναται νὰ κάμη τὸ θύμα ἀνίκανο νὰ βγάλη τὴν οἱαδήποτε μιλιὰ καὶ μονάχα νὰ ἀναστενάζη μαρτυρικῶς, ἐνῶ ὁ ἀβάσταχτος πόνος θὰ διαγράφεται στὰ μάτια του ἀλλὰ καὶ στὴν βαριὰ του ἀνάσα. Ὁ ἐν λόγω τρόπος, εἶναι ὁ πιὸ βασανιστικὸς καὶ ταυτοχρόνως σιγανός, μὰ τὸ αἷμα ποὺ θὰ χυθῆ, θὰ δημιουργήση μεγάλη λίμνη (ἢ καὶ πολλὲς λίμνες, σὲ περίπτωσι ποὺ τὸ θύμα εἶναι ὄρθιο - καθῶς πανικοβάλλεται καὶ κινῆται προσπαθῶντας ἐνστικτοδῶς νὰ σταματήση τὴν αἱμορραγία τοποθετῶντας τὰ χέρια του ἐκεῖ ποὺ νοιώθει τὸν πόνο).

Ὁ στραγγαλισμὸς εἶναι ἕνας ἐκ τῶν εἰδανικότερων τρόπων νὰ διεξαχθῆ μία δολοφονία, καθῶς, δὲν ἀφήνη ἴχνη αἵματος. Παρ' ὅλα αὐτά, δύναται νὰ λειτουργήση κατ' ἐξοχὴν σὲ θηλυκὰ θύματα, ποὺ δὲν θὰ καταφέρουν νὰ προβάλλουν τὴν ἀπαιτούμενη ἀντίστασι. Ὁ συγκεκριμένος τρόπος ὅμως, δὲν συνιστᾶται γιὰ μέρη στὰ ὁποῖα ὑπάρχει περίπτωσι νὰ τριγυρνᾶ κόσμος, καθῶς, ἦναι πολὺ εὔκολο ἡ δολοφονία νὰ διεκοπῆ ἁπὸ παρεμβάσεις τρίτων καὶ τότε ὁ θύτης θὰ ἦναι ἀναγκασμένος νὰ χρησιμοποιήση κάποιο ὅπλο ὥστε νὰ σιγουρευθῆ πὼς οὑδεῖς ἐκ τῶν μαρτύρων δὲν θὰ ἐπιζήση. Ἕνας φόνος πρέπει πάντοτε νὰ ὁλοκληρώνεται, ἀλλιῶς, αὐξάνονται κατὰ πολὺ οἱ πιθανότητες ὁ δράστης νὰ συλληφθῆ.

Ἐν τέλει, ἔχουμε τὸν ξυλοδαρμό, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ ὁ δυσκολότερος, καθῶς, συνήθως, ἦναι χρονοβόρος, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ θύμα νὰ οὐρλιάζη ἐπιμόνως, ἐνῶ ἀφήνη καὶ ἴχνη αἵματος σὲ πολλαπλὰ σημεῖα, τὰ ὁποῖα ἐν συνεχεία θὰ πρέπη νὰ ἐντοπισθοῦν. Σὲ οἱοδήποτε μέρος καὶ ἅν γίνη, θὰ ὑπάρχη πάντοτε ὁ κίνδυνος τὸ θύμα νὰ ξεφύγη ἢ καὶ νὰ καταφέρη κάποιο χτύπημα, εἴτε λόγω ἀπροσεξίας τοῦ θύτου, εἴτε λόγω τύχης. Σὲ περίπτωσι ποὺ τὸ θύμα εἶναι θηλυκό, τὸ πιὸ πιθανὸ θὰ ἦναι ἡ πράξι νὰ διαρκέση λιγώτερη ὥρα. Τὰ πολλαπλὰ καὶ δυνατὰ χτυπήματα στὸ κεφάλι ἐπιφέρουν τὸν θάνατο, μά, συνήθως, προκαλοῦν λιποθυμία προηγουμένως, ἡ ὁποία καλὸ θὰ ἧταν νὰ μὴν ξεγελάση τὸν δολοφόνο, λόγω τῆς ψυχολογικῆς ἐντάσεως στὴν ὁποία θὰ εὐρίσκεται ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ μετακινήσει τὸ θύμα χωρὶς αὐτὸ νὰ ἔχη ἀκόμη ξεψυχήσει.

Οἱ παραπάνω, εἶναι οἱ σημαντικότεροι καὶ ἀποτελεσματικώτεροι τρόποι διαπράξεως μιᾶς δολοφονίας. Κανένας ἐξ αὐτῶν δὲν εἶναι εὔκολος, καθῶς, ὅλοι τους ἀπαιτοῦν ἐρημικότητα τοῦ μέρους ὅπου θὰ διεξαχθοῦν, ἀληθινὴ θέλησι ἡ ὁποία θὰ ἐπιφέρη καὶ τὴν ἀπαιτούμενη δύναμι γιὰ τὴν ἐπιτέλεσι τοῦ σκοποῦ καὶ τέχνη, τὴν ὁποία πολλοὶ γνωρίζουν θεωριτικῶς, μὰ ὁλίγοι μονάχα καταφέρνουν νὰ τὴν περάσουν στὴν πράξι, λόγω τῆς ἐγρηγόρσεως τῶν αἰσθήσεων, τοῦ φόβου γιὰ τὴν ἀποτυχία καὶ, κυρίως, τὴν ἔλλιψι ἀληθινῆς θελήσεως...


Τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο ἐδημιουργήθη ἀποκλειστικῶς γιὰ ψυχαγωγικοὺς λόγους καὶ ὁ συγγραφεὺς δὲν εὐθύνεται γιὰ τὴν οἱαδήποτε ἐφαρμογὴ τῶν παραπάνω γραφομένων στὴν πραγματικὴ ζωή.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΙΣ

Ὁ ἔτερος συντάκτης τῆς παρούσης σελίδος ἀπέθανεν πρὸ μερικῶν μηνῶν. Ὁ ρόλος του στὴν συγγραφὴ τῶν ἄρθρων ἦταν ἰδιαιτέρως σημαντικός, ἐξοῦ καὶ ἡ ἀλλαγὴ ὡρισμένων ἐκ τῶν ἰδεολογικῶν ἀξιῶν, τοῦ τρόπου γραφῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ σβησίματος τῶν προηγούμενων ἄρθρων. Τὰ ἄρθρα του περιορίζοντο σὲ πεζὰ κείμενα ἐξυμνήσεως ποὺ διέπονταν ἁπὸ ποιητικὰ στοιχεῖα καὶ ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἐξέφρασι ἰδεολογικῶν καὶ θεολογικῶν ἐξηγήσεων ἐπὶ οἱουδήποτε θέματος ἀναδυόταν καὶ ἐκφραζόταν στὴν πορεία τῆς συγγραφῆς τοῦ ἔκαστου κειμένου. Ἐν ὁλίγοις, ἁπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς σελίδος ἔλειπε ἡ ὁλοκληρωμένη κατάθεσι ἰδεῶν.

Τὸ ἐν λόγω ἄτομο ἦταν ἰδιαιτέρως σημαντικὸ γιὰ τὴν ἀδερφότητα, μὲ ἐνδιαφέρουσες ἰδεολογικὲς ἀπόψεις, οἱ ὁποίες ὅμως, πολλάκις διέπονταν ἁπὸ στοιχεῖα ἀνεπιθύμητης φιλανθρωπίας. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ ἰδεολογικὸς προσανατολισμὸς τῆς σελίδος ἀλλάζει πρὸς τὴν τελειωτικὴ περιφρόνησι τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τῆς ἀλλαγῆς της πρὸς τὸ καλλίτερο γιὰ οἱονδήποτε λόγο, πάρεξ τῆς βίαιης ἐγκαθιδρύσεως τοῦ Σατανισμοῦ ἐν τῶ κόσμω τούτω, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὸν Θρησκευτικὸ διαχωρισμὸ καὶ τὸν ἀλληλοσπαραγμὸ ἐν ὀνόματι τῶν Σατανικῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καὶ τῆς τελέσεως τοῦ Ἔργου τοῦ Κυρίου ἐν γῆ, ἐνῶ ταυτοχρόνως, θὰ περιορισθοῦν τὰ ποιητικὰ πεζὰ κείμενα καὶ ὁ ἁπλὸς ἐγκωμιασμὸς καὶ θὰ ἐκφράζωνται περισσώτερες θεολογικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἐξηγήσεις καὶ κηρύγματα.

Ὁ Necromantia ἢ Sanctorum, ἀπέθανεν λόγω ὑπερβολικῆς δόσεως ἡρωίνης, τῆς ὁποίας ἔγινε χρήστης πρὶν τὴν μύησί του στὸν Σατανισμό. Παρ' ὅλα αὐτά, ἡ δύναμι ἡ ὁποία ἐδημιουργεῖτο ἐντὸς του λόγω αὐτῆς, τὸν καθιστοῦσε ἄξιο σύμμαχο καὶ πρόθυμο νὰ ἐπιτελέση τὸ ἔργο ποὺ τοῦ ἀνέθετα κατὰ καιροὺς μὲ σκοπὸ τὴν ἀπόδειξι τῆς Πίστεως πρὸς Αὐτόν. Δὲν γιγνώσκω ἑὰν θὰ ἔπραττε τὰ ἴδια χωρὶς τὴν ἐν λόγω ἐξάρτησί του στὴν συγκεκριμένη ουσία, ὡστόσο δὲν ἔχασεν τὴν πίστι του μέχρις ὅτου εὐρέθη νεκρὸς μὲ τὴν σύριγγα νὰ κρέμεται καρφωμένη στὴν σημαδεμένη του φλέβα.

Οἱ πράξεις του ὅσο ἦταν ἐν ζωή, διέπονταν ἁπὸ τὴν ἐπιθυμία του νὰ ἀποδείξη τὴν ἀφοσίωσι καὶ τὴν λατρεία του, συνεπῶς, ὁ θάνατος του, δὲν ἠμπορεῖ νὰ θεωρηθῆ γεγονὸς ποὺ τὸν καθιστᾶ θύμα, μὰ ἡ ὁλοκλήρωσι τοῦ ἔργου του. Πρὶν ἀποθάνη ὑπῆρξε πολλάκις θύτης, καθοδηγούμενος ἁπὸ τὴν Πίστι...

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΣ

Ἡ ἀληθινὴ λατρεία τῆς Ἀντιθετικότητος ποὺ ἐκφράζεται μέσα ἁπὸ τὰ θραύσματα τοῦ ἐξώκοσμου, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ ἐν γῆ κατὰ καιρούς, παραμένει ὑπόγεια ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, καθῶς ἡ ἀνθρώπινη ψυχολογία δὲν ἦναι δημιουργημένη γιὰ νὰ τὴν δεχθῆ καὶ νὰ τὴν ἀκολουθήση. Ἡ ἀποστασιοποίησι ἁπὸ τὴν δημιουργία καὶ ἡ ἐξυπηρέτησι τοῦ Ἐχθροῦ της, εἶναι μία πρακτικὴ ἡ ὁποία ποτὲ δὲν ἐτελέσθη κάτω ἁπὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, παρὰ μόνο στὰ σκοτάδια τοῦ ὑποκόσμου καὶ θραύσματα τῆς ὑπάρξεώς της γνωστοποιήθησαν σὲ ἐλάχιστο βαθμὸ στοὺς ἐγκώσμιους ποὺ ἐνδιαφέρθησαν γι' αὐτήν.

Ἡ χριστιανικὴ βίβλος, εἶναι ὁ λόγος τοῦ χριστιανικοῦ θεοῦ πρὸς τὰ δημιουργήματά του μέσω τῶν ἀντιπροσώπων του. Τοὺς ἐπέλεξε σκοπίμως γιὰ νὰ δώσουν αὐτὴν τὴν γνώσι στὸ πλῆθος, προκειμένου νὰ τὸν λατρέψη, καθῶς, αὐτὸς ἦναι ὁ σκοπός του: νὰ ἐνωθῆ μὲ τὸν δημιουργό του. Γι' αὐτὸ καὶ ἐνδιαφέρθηκε νὰ δώση αὐτὸ ποὺ χρειάζονταν γιὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. Ἕνα βιβλίο τῶν βιβλίων, ποὺ θὰ περιεῖχε τὴν μυθολογία τῆς ὑπάρξεώς του καὶ τὸ κήρυγμά του. Μία πλήρης θεολογία ἀναφέρομενη σὲ αὐτὸν, ἀπευθυνόμενη κατ' εὐθείαν στὰ δημιουργήματά του.

Ὁ ρόλος τοῦ Κυρίου, στὸ κοσμικὸ πεδίο, δὲν εἶναι ἄλλος ἁπ' τὸ νὰ δελεάζη τὸν κόσμο, νὰ ἁπομακρυνθῆ ἁπὸ τοὺς νόμους ποὺ ἔχει ὁρίσει ἡ ἐν λόγω ἄρχουσα τάξι, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν καταστροφὴ ἀμφοτέρων. Γιὰ τὸν Κύριο, ἡ ἐπιθυμητὴ κατάληξι τοῦ ἀνθρώπου, δὲν εἶναι ἄλλη ἁπὸ τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν ἐπώδυνη καταστροφή, καθῶς, ὁ διαχωρισμὸς μεταξὺ ἐγκωσμίων καὶ ἀντικοσμικῶν, ἦναι προκαθωρισμένος καὶ δὲν ἀλλάζει μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησι τῶν πλασμάτων ποὺ ἀπαρτίζουν τὶς ἐν λόγω ἐκφάνσεις τῆς ὑπάρξεως. Δῆλα δὴ ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ ἀποπλανηθῆ καὶ νὰ Τὸν ὑπηρετήση, μὰ ὄχι νὰ ἀφοσιωθῆ πραγματικὰ σὲ Αὐτόν, γιατὶ δὲν εἶναι δημιουργημένος γιὰ κάτι τέτοιο, ἐκτὸς ἑὰν δὲν ἦναι ἄνθρωπος καὶ ἡ πεμπτουσία τῆς ὑπάρξεώς του, ἀνήκει ἁπὸ πρὶν σὲ Ἐκεῖνον. Ἐν τοιαύτη περιπτώσει, θὰ ἀναζητήση καὶ θὰ εὔρη τὸν ἀληθινὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μοῖρα του καὶ δὲν ἀλλάζει.

Γιὰ τὸν κόσμο Ἐκεῖνος δὲν ἀφῆκε ἐντολές καὶ δὲν ὑπάρχουν βιβλία γραμμένα γιὰ τὴν Πίστι σὲ Αὐτόν, ἁπὸ δημιουργήματα τὰ ὁποῖα δὲν προορίζονται γιὰ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν μὲ εἰλικρίνεια καὶ νὰ τελέσουν ἐν γνώσει τους τὸ Θέλημά Του, προκειμένου νὰ Τὸν ὑπηρετήσουν ἠθελημένα... Γι' αὐτὸ καὶ σὲ ἐκείνους, ἀφῆκε μονάχα ἀμαρτίες ποὺ θὰ τοὺς ἔκαναν νὰ δελεασθοῦν καὶ νὰ λοξοδρομήσουν ἁπὸ τὸ μονοπάτι τοῦ δημιουργοῦ τους, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν καταδίκη ποὺ ἀρμόζει σὲ κάθε παιδὶ τοῦ ἐχθροῦ. Ἡ εὐχαρίστησι ποὺ προσφέρουν οἱ ἀμαρτίες που τελοῦνται ἁπ' αὐτοὺς ποὺ δὲν Τὸν ἀκολουθοῦν ἠθελημένα, εἶναι τὸ ψεῦδος μὲ τὸ ὁποῖο Ἐκεῖνος ποτίζει τὴν ψυχή τους γιὰ νὰ τοὺς κάμνη νὰ λοξοδρομήσουν καὶ τοιουτοτρόπως, νὰ αὐτοκαταστραφοῦν ὡς σύνολο. Αὐτὴ εἶναι ἡ επίδρασι τῆς Ὑπάρξεώς Του στὸ ἀνθρώπινο ὑποσυνείδητο, προκειμένου νὰ ἐξαπατηθοῦν, μέσω αὐτοῦ, τὰ θύματά Του καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ψεῦδος ποὺ διαδίδει στὶς ψυχές τους, τὸ ὁποῖο ἐξασφαλίζει τὶς φλόγες τοῦ αἰωνίου θανάτου ποὺ τοὺς προσμένει...

«Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ Διαβόλου ἐστε καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ Πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐκ ἔστηκεν, ὅτι οὐκ ἐστιν ἀλήθεια ἐν Αὐτῷ. Ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστιν καὶ ὁ Πατὴρ αὐτοῦ.» - Κατὰ Ἱωάννην 8:44

Οἱ ἀντικοσμικὲς ὑπάρξεις, ἔχουν ὡς μοναδικὸ στόχο τὴν τέλεσι τοῦ Θελήματός Του ἐν γῆ καὶ νοιώθουν μῖσος γιὰ τὶς ἀλλότριες ὑπάρξεις ἀνάμεσα στὶς ὁποίες περπατοῦν, κάτι ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ Ἔργο Του, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἁπὸ τὴν καταδίκη τῶν δευτέρων. Αὐτὸ καθιστᾶ τὴν μισανθρωπία συναίσθημα τὸ ὁποῖο πάντοτε ὑποβόσκει μέσα τους καὶ κατὰ καιροὺς βγαίνει στὴν ἐπιφάνεια, φέρον Σατανικὰ ἀποτελέσματα εἰς βάρος τῶν κρίκων ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἀλυσίδα τῆς ἀνθρωπότητος. Τὸ συναίσθημα τοῦ ἐγωϊσμοῦ, εἶναι ἐπίσης ἐμφανές, καθῶς, τὸ πνεῦμα δὲν δύναται νὰ ἐξισωθῆ καὶ κατὰ συνέπεια νὰ ταυτισθῆ μὲ τοὺς συνανθρώπους τοῦ κατόχου του, ὥστε νὰ νοιώση γι' αὐτοὺς ἀληθινὴ συμπόνοια.

Ὁ ἐγωϊσμός, παρ' ὅλα αὐτά, ὑφίσταται καὶ στὴν ψυχοσύνθεσι τῶν ἐγκωσμίων ὄντων. Εἶναι τὸ συναίσθημα ποὺ Ἐκεῖνος φυτεύει κατὰ καιροὺς στὶς ψυχές τους, πλανῶντας τους, προκειμένου νὰ καταστρέψουν καὶ νὰ αὐτοκαταστραφοῦν, χωρὶς ὅμως αὐτὸ νὰ τὰ καθιστᾶ εὐνοούμενα ἁπὸ Ἐκεῖνον, παρὰ μόνο περιστασιακῶς, μέχρι νὰ ἐπιτελέσουν ἕναν συγκεκριμένο σκοπό, ὁ ὁποῖος τελειοποιεῖται πρὶν ἁπὸ τὸν θάνατό τους, πού, ἀφοῦ ἐπέλθη, ἄσβηστες φλόγες ἀναμένουν νὰ σαπίσουν τὴν ψυχή τους αἰωνίως... Ἕνα ἐκ τῶν μεταφορικῶν ψεμμάτων ποὺ γεννᾶ τὸ ὑποσυνείδητο, καθοδηγούμενο ἁπ' Αὐτόν, γιὰ τὴν πρόκλησι τῶν μύχιων φόβων του, στοὺς συνανθρώπους τοῦ θύματος, ποὺ Ἐκεῖνος ἀντιπροσωπεύει.

Τὸ ψεῦδος προορίζεται γι' αὐτούς... Ἡ εὐχαρίστησι ποὺ δημιουργεῖ ἡ καταστροφὴ μέσω κάποιου στοιχείου ποὺ τὴν ἀπαιτεῖ καὶ εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὶς ψυχὲς στὶς ὁποίες τὸ συναίσθημα τοῦ σαδισμοῦ δὲν ὑφίσταται, γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετήσουν ἐν ἀγνοία τους. Ὁ σαδισμὸς ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν εὐχαρίστησι ποὺ δημιουργεῖται μονάχα ἁπὸ τὴν καταστροφή, εἶναι τὸ συναίσθημα ποὺ συγχέεται μὲ τὸν Σατανισμό... ὁ θάνατος ἐν ὀνόματι τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἠθελημένης τελέσεως τοῦ Ἔργου Του. Ἤτοι, ἡ Ἀλήθεια ποὺ κανεῖς ἄνθρωπος δὲν δύναται νὰ δεχθῆ καὶ νὰ ἀκολουθήση. Μὰ, μονάχα ἑὰν τὸ κάμνη, ἠμπορεῖ νὰ ἀποκαλῆ τὸν ἐαυτὸ του ἀληθινὸ τέκνο Κυρίου. Τὸ δὲ ψεῦδος, δὲν χωρᾶ στὴν Λατρεία, γιατὶ ἑὰν ὑπάρξη, καθιστᾶ καὶ αὐτὴν ψευδῆ...

«Bλέπεις ὅτι ἡ πίστις συνήργει τοῖς ἔργοις αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ἔργων ἡ πίστις ἐτελειώθη...» - Ἱάκωβος 2:22

Εἰκόνα: Εἰκονογραφημμένη ἀναπαράστασι τοῦ Ἐρπετοῦ, τοῦ συμβόλου τοῦ πειρασμοῦ... τοῦ ψεύδους ποὺ προκαλεῖ τὴν καταστροφή (Ἀπολεσθὴς Παράδεισος - Gustave Dore)