ΣΚΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΜΕΡΟΣ I

Ἡ θεματολογία τῆς σελίδος, ἐπεκτείνεται καὶ στὸν καθημερινὸ τρόπο ζωῆς, ὥστε νὰ τονίζωνται πράξεις οἱ ὁποίες ὀνομάζονται «ἀνομήματα» ἁπὸ τὸ σύστημα καὶ τὴν ψεύτικη θετικιστικὴ ἠθική, ἡ ὁποία τὰ καταδικάζει ὑποκριτικῶς ὡς ἀκραῖα καὶ ἄρρωστα, ὥστε νὰ ὁνομάζη «ἀξίες» τὸν φόβο γιὰ τοὺς νόμους. Οἱ ἀληθῶς «δίκαιοι» ἄνθρωποι ὅμως, δὲν χρειάζονται νόμους γιὰ νὰ μὴν ἐγκληματήσουν, μὰ οὕτε καὶ θρησκευτικὲς φιλοσοφίες οἱ ὁποίες κηρύττουν πὼς ὅττι πράττουν ἐναντίον τῶν συνανθρώπων τους, θὰ τὸ δεχθοῦν στὸ μέλλον καὶ οἱ ἴδιοι ἁπὸ ἕτερο θύτη. Γιατὶ ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν εὐρίσκεται στὸν φόβο γιὰ τὴν διάπραξι τοῦ κακοῦ, μὰ στὴν συνείδησι, ἡ ὁποία πρέπει νὰ ἦναι ἀνίκανη νὰ μετατρέψη τὸν κάτοχό της σὲ θύτη... ἀντιστοίχως δέ, τὸ ἀληθινὸ μῖσος δὲν εὐρίσκεται στὸ ἐρωτικὸ καὶ οἰκονομικὸ κέρδος καὶ ὁ κακὸς ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐγκληματίζει ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν θὰ ἐπωφεληθῆ ἁπὸ αὐτό, μὰ οὕτε καὶ εὐρίσκεται σὲ διαταραγμένη ψυχολογικὴ κατάστασι, ὥστε νὰ τὸ κάμη χωρὶς νὰ ἔχη τὸν ἔλεγχο τῶν πράξεών του. Οἱ πράξεις οἱ ὁποίες διεξάγονται ἐνῶ ὁ ἐνεργῶν ἔχει πλήρη ἔλεγχο τοῦ ἐαυτοῦ του, ἔχουν μεγαλύτερη ἀξία, γιατὶ εἶναι ὁ καθρέπτης τῆς πραγματικῆς του θελήσεως.

Ὡς ἐκ τούτου, σὲ αὐτὸ τὸ πρώιμο στάδιο τῆς νέας ἐποχῆς γιὰ τὴν παροῦσα σελίδα, θὰ γίνη ἕνα «διάλειμα» στὸ θέμα τῆς θεολογίας, μὲ σκοπὸ νὰ ἀναφερθοῦν ὡρισμένες ἀξιοσημείωτες πρακτικὲς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ λαμβάνουν χώρα στὴν καθημερινὴ ζωή, μὰ μὲ τὸν σωστὸ τρόπο... Στὸ μέλλον, θὰ ὑπάρξουν ἄρθρα τὰ ὁποία θὰ ἀναφέρωνται στὴν παιδοφιλία, τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὸν ξυλοδραμό, ἐνῶ θὰ δοθῆ ἰδιαίτερη βαρύτητα στὸν φόνο καὶ γενικώτερα στὸν θάνατο, ὁ ὁποῖος καὶ ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τοῦ Σατανισμοῦ ἐν γῆ.

Στὴν σημερινὴ ἐποχή, ὁλίγοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἔλθει ἀντιμέτωποι μὲ τὸν ἀναγκαστικὸ θάνατο, αὐτὸν ποὺ προκαλεῖται ἁπὸ ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἀσυνειδήτως ὅτι πρέπει νὰ ταυτίζεται μὲ τὸ θύμα μέσω τοῦ ἔμφυτου (γιὰ κάποιους) συναισθήματος τῆς συμπόνοιας. Οἱ περισσώτερες ἀνθρώπινες συνειδήσεις, κατέχουν τὸ ἐν λόγω συναίσθημα, ἐνῶ, λόγω νοοτροπίας καὶ ἄλλων παραγόντων, ὑπερισχύει αὐτὸ τῆς αὐτοσυντηρήσεως καὶ τοῦ φόβου, στὰ ὁποῖα καὶ ὀφείλεται τὸ γεγονὸς ὅτι μονάχα ἡ μειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς δύναται νὰ ἀποκτήση ἀληθῶς τὴν ἐπιθυμία νὰ σκοτώση ἢ νὰ προκαλέση σημαντικὸ κακό, γιὰ οἱονδήποτε λόγο.

Ἐν ἀρχή, ὁ θύτης πρέπει νὰ ἦναι σίγουρος ὅτι ἡ ἐπιθυμία του νὰ διαπράξη τὸ ἔγκλημα, εἶναι ἀληθινὴ καὶ δὲν ἐδημιουργήθη ἐνῶ εὐρίσκετο σὲ ψυχολογικὴ σύγχυσι, γιατί, τότε, μονάχα ἁπὸ τύχη θὰ ἠμποροῦσε νὰ τὰ σχεδιάση ὅλα ἐπαρκῶς σωστά, ὥστε νὰ μὴν ἀνακαλυφθῆ. Τὸ δὲ θύμα, εἰδικότερα ἑὰν κατάγεται ἁπὸ τὸν δυτικὸ κόσμο, δὲν θὰ ἦναι ἐξοικειωμένο νὰ ἀντιμετωπίση τὴν ἐπιθυμία αὐτή, καθῶς, τὸ πιθανώτερο ἦναι νὰ μὴν τὴν ἔχη συναντήσει ξανὰ στὸ παρελθόν. Αὐτὸ εἶναι ὑπὲρ τοῦ θύτου, ὁ ὁποῖος θὰ καταφέρη μὲ περισσὴ εὐκολία νὰ τὸ κάμη νὰ ἀφεθῆ στὰ χέρια του καὶ νὰ ἐλπίζη μονάχα στὴν συμπόνοια του, μὴ γνωρίζον ὅτι ἡ πράξι εἶναι προσχεδιασμένη καὶ διεξάγεται χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἡ προαναφερθεῖσα ψυχολογικὴ σύγχυσι ἐκ μέρους τοῦ δολοφόνου.

Εἶναι γνωστὸ πὼς ὁ εὐκολότερος τρόπος νὰ διεξαχθῆ ἕνα ἔγκλημα, εἶναι διὰ μέσω τοῦ πιστολιοῦ καὶ τὶς καυτὲς σφαίρες ποὺ διαπερνοῦν τὸ σῶμα καὶ ἀφίνουν ἐλάχιστα περιθώρια σὲ αὐτὸ νὰ συνεχίση νὰ λειτουργῆ, καθῶς τρυποῦν καὶ καῖνε ἐλαφρῶς οἱοδήποτε στόχο πετύχουν, μέχρι νὰ σταματήσουν σὲ κάποιο σκληρὸ σημεῖο, ὅπως ἦναι τὰ κόκκαλα τοῦ πίσω μέρους τοῦ σώματος, ἀφοῦ πρωτίστως θὰ ἔχη μειωθῆ ἡ φόρα τους ἁπὸ τὶς ὑπόλοιπες συγκρούσεις. Αὐτὸ συμβαίνει κυρίως στὰ μικρὰ ὅπλα καὶ μονάχα ὅταν τὸ θύμα εὐρίσκεται σὲ σχετικῶς μακρινὴ ἀπόστασι. Οἱ σφαίρες ποὺ προέρχονται ἁπὸ μεγαλύτερα ὅπλα, τρυποῦν κάθε σημεῖο τοῦ σώματος, σὲ ἐξάρτησι ὅμως πάντοτε μὲ τὴν ἀπόστασι ἁπὸ τὴν ὁποία ρίπτεται ἡ βολή. Σὲ περίπτωσι ποὺ ἡ σφαίρα χτυπήσει μονάχα μαλακὰ σημεῖα τοῦ σώματος, θὰ βγῆ ἁπὸ τὴν ἄλλη, καθιστῶντας τὸ τραῦμα διαμπερές. Στὰ πιστόλια, ὡς τόσο, θὰ ἀναφερθῶ ἀποκλειστικῶς σὲ ἐπόμενο ἄρθρο. Τὰ μειονεκτήματα τῶν πιστολιῶν εἶναι ἡ τιμή τους, ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι δημιουργοῦν περισσώτερες πιθανότητες νὰ ἐξιχνιαστῆ τὸ ἔγκλημα, εἴτε λόγω τοῦ χαρακτηριστικοῦ ἤχου ποὺ δημιουργεῖ ἡ ἔκρηξι ποὺ θὰ στείλη τὴν σφαίρα στὸ σῶμα τοῦ θύματος, ἑὰν δὲν χρησιμοποιηθῆ σιγαστῆρας, εἴτε λόγω τῆς πιθανότητος νὰ πέση κάποιο βόλι στὸ ἔδαφος, γεγονὸς ποὺ θὰ γνωστοποιήση τὸν τύπο πιστολιοῦ ποὺ ἐχρησιμοποιήθη γιὰ τὸν φόνο. Τὰ δὲ σημαντικότερα μειονεκτήματα τοῦ πιστολιοῦ, εἶναι ἡ πολὺ μεγάλη πιθανότητα τὸ θύμα νὰ μὴν νοιώση ἰδιαιτέρως τὸν θάνατο, καθῶς, ἀκόμη καὶ ἅν δεχθῆ βολὲς σὲ σημεῖα τοῦ σώματος τὰ ὁποῖα δὲν περιέχουν ζωτικὰ ὄργανα, θὰ νοιώση μονάχα πόνο, ἕνα συναίσθημα τὸ ὁποῖο διαφέρει πολὺ σὲ δύναμι ἁπὸ αὐτὸ τῆς ζωῆς νὰ ξεγλιστρᾶ μέσα ἁπὸ τὰ χέρια, ἐνῶ ταυτοχρόνως, ὑπάρχη καὶ πόνος. Σὲ περίπτωσι ποὺ ἡ σφαίρα πετύχει ζωτικὸ ὄργανο, τὰ συναισθήματα τοῦ θύματος θὰ ἦναι ἐλάχιστα, τὸ σημαντικότερο ἐκ τὸν ὁποίων θὰ ἦναι αὐτὸ τῆς σύντομης λιποθυμίας, ἡ ὁποία προηγεῖται τοῦ θανάτου. Τέλος, τὸ σημαντικότερο μειονέκτημα οἱουδήποτε πυροβόλου, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ συναίσθημα τοῦ φόνου εἶναι πιὸ ἀδύναμο γιὰ τὸν θύτη, καθῶς, ὑπάρχη κάποια ἀπόστασι καὶ πάντοτε ἡ ασυνείδητη σκέψι πὼς αὐτὸς μονάχα πατᾶ ἕνα κουμπὶ, χωρὶς νὰ κάμη κάποια ἀληθῶς ἐπιθετικὴ κίνησι ὥστε νὰ προκαλέση τὸν φόνο.

Ὅταν τὸ ὅπλο πετύχη ζωτικὸ ὄργανο, τὸ θύμα πλέον δὲν κινδυνεύει μονάχα ἁπὸ τὴν αἱμορραγία, μὰ καὶ ἁπὸ τὴν παύσι τῆς λειτουργικότητος αὐτοῦ, κάτι ποὺ ἐπιφέρει εὐκολότερα καὶ γρηγορότερα τὸν θάνατο καὶ συνεπῶς, ὑπάρχει περισσώτερη σιγουριά. Ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸ μαχαίρι, τὸ πιστόλι δὲν δημιουργεῖ τὸ συναίσθημα τῆς προεκτάσεως τοῦ χεριοῦ νὰ χώνεται μέσα στὸ σῶμα τοῦ θύματος, οὕτε καὶ τὸ τράνταγμα τοῦ θανάτου του στοὺς ἐνδοφλέβιους παλμούς τοῦ θύτου, οὕτε ὅμως καὶ τὴν ἄμεση ἐπαφὴ μὲ τὴν τελευταῖα του ἀνάσα. Ἐν ὁλίγοις, τὸ μαχαῖρι εἶναι πολὺ φθηνότερο καὶ δημιουργεῖ μὲ μεγαλύτερη ἀμεσότητα τὸ συναίσθημα τῆς δολοφονίας. Παρ' ὅλα αὐτά, εἶναι πολλοὶ παράγοντες οἱ ὁποῖοι ἠμποροῦν νὰ ἀναγκάσουν τὸν δράστη νὰ χτυπήση περισσώτερες ἁπὸ μία φορά, γιατὶ χρειάζεται συγκεκριμένη δύναμι καὶ βλάπτει λιγώτερο τὸ σῶμα, σὲ ἐξάρτησι πάντοτε μὲ τὸ μέγεθος τῆς λεπίδος, λόγω τοῦ ὅτι σὲ καμμία περίπτωσι τὸ χέρι δὲν δύναται νὰ ἀναπτύξη τὴν ταχύτητα ποὺ ὠθεῖ τὴν σφαίρα τοῦ πιστολιοῦ ἐντὸς τοῦ θύματος. Ἄλλος λόγος, εἶναι ὅτι τὸ μαχαῖρι δὲν ἔχει τὴν φωτιὰ, ἡ ὁποία καὶ κάμει τὸ χτύπημα τῆς σφαίρας ἀκόμη δυνατότερο καὶ τὸ προεκτείνει σὲ μεγαλύτερη περίμετρο.

Τὸ κόψιμο τοῦ λαρυγγιοῦ, ἑὰν γίνη μὲ ἀρκετὴ δύναμι ὥστε τὸ τραῦμα νὰ ἦναι ἐπαρκῶς βαθύ, δύναται νὰ ἀποτρέψη τὸ θύμα νὰ φωνάξη δυνατὰ καὶ ὁ θάνατος θὰ ἐπέλθη πολὺ γρήγορα, λόγω τῆς αἱμορραγίας. Σὲ ἄλλες περιπτώσεις, ἡ λαρυγγοτομὴ δύναται νὰ κάμη τὸ θύμα ἀνίκανο νὰ βγάλη τὴν οἱαδήποτε μιλιὰ καὶ μονάχα νὰ ἀναστενάζη μαρτυρικῶς, ἐνῶ ὁ ἀβάσταχτος πόνος θὰ διαγράφεται στὰ μάτια του ἀλλὰ καὶ στὴν βαριὰ του ἀνάσα. Ὁ ἐν λόγω τρόπος, εἶναι ὁ πιὸ βασανιστικὸς καὶ ταυτοχρόνως σιγανός, μὰ τὸ αἷμα ποὺ θὰ χυθῆ, θὰ δημιουργήση μεγάλη λίμνη (ἢ καὶ πολλὲς λίμνες, σὲ περίπτωσι ποὺ τὸ θύμα εἶναι ὄρθιο - καθῶς πανικοβάλλεται καὶ κινῆται προσπαθῶντας ἐνστικτοδῶς νὰ σταματήση τὴν αἱμορραγία τοποθετῶντας τὰ χέρια του ἐκεῖ ποὺ νοιώθει τὸν πόνο).

Ὁ στραγγαλισμὸς εἶναι ἕνας ἐκ τῶν εἰδανικότερων τρόπων νὰ διεξαχθῆ μία δολοφονία, καθῶς, δὲν ἀφήνη ἴχνη αἵματος. Παρ' ὅλα αὐτά, δύναται νὰ λειτουργήση κατ' ἐξοχὴν σὲ θηλυκὰ θύματα, ποὺ δὲν θὰ καταφέρουν νὰ προβάλλουν τὴν ἀπαιτούμενη ἀντίστασι. Ὁ συγκεκριμένος τρόπος ὅμως, δὲν συνιστᾶται γιὰ μέρη στὰ ὁποῖα ὑπάρχει περίπτωσι νὰ τριγυρνᾶ κόσμος, καθῶς, ἦναι πολὺ εὔκολο ἡ δολοφονία νὰ διεκοπῆ ἁπὸ παρεμβάσεις τρίτων καὶ τότε ὁ θύτης θὰ ἦναι ἀναγκασμένος νὰ χρησιμοποιήση κάποιο ὅπλο ὥστε νὰ σιγουρευθῆ πὼς οὑδεῖς ἐκ τῶν μαρτύρων δὲν θὰ ἐπιζήση. Ἕνας φόνος πρέπει πάντοτε νὰ ὁλοκληρώνεται, ἀλλιῶς, αὐξάνονται κατὰ πολὺ οἱ πιθανότητες ὁ δράστης νὰ συλληφθῆ.

Ἐν τέλει, ἔχουμε τὸν ξυλοδαρμό, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ ὁ δυσκολότερος, καθῶς, συνήθως, ἦναι χρονοβόρος, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ θύμα νὰ οὐρλιάζη ἐπιμόνως, ἐνῶ ἀφήνη καὶ ἴχνη αἵματος σὲ πολλαπλὰ σημεῖα, τὰ ὁποῖα ἐν συνεχεία θὰ πρέπη νὰ ἐντοπισθοῦν. Σὲ οἱοδήποτε μέρος καὶ ἅν γίνη, θὰ ὑπάρχη πάντοτε ὁ κίνδυνος τὸ θύμα νὰ ξεφύγη ἢ καὶ νὰ καταφέρη κάποιο χτύπημα, εἴτε λόγω ἀπροσεξίας τοῦ θύτου, εἴτε λόγω τύχης. Σὲ περίπτωσι ποὺ τὸ θύμα εἶναι θηλυκό, τὸ πιὸ πιθανὸ θὰ ἦναι ἡ πράξι νὰ διαρκέση λιγώτερη ὥρα. Τὰ πολλαπλὰ καὶ δυνατὰ χτυπήματα στὸ κεφάλι ἐπιφέρουν τὸν θάνατο, μά, συνήθως, προκαλοῦν λιποθυμία προηγουμένως, ἡ ὁποία καλὸ θὰ ἧταν νὰ μὴν ξεγελάση τὸν δολοφόνο, λόγω τῆς ψυχολογικῆς ἐντάσεως στὴν ὁποία θὰ εὐρίσκεται ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ μετακινήσει τὸ θύμα χωρὶς αὐτὸ νὰ ἔχη ἀκόμη ξεψυχήσει.

Οἱ παραπάνω, εἶναι οἱ σημαντικότεροι καὶ ἀποτελεσματικώτεροι τρόποι διαπράξεως μιᾶς δολοφονίας. Κανένας ἐξ αὐτῶν δὲν εἶναι εὔκολος, καθῶς, ὅλοι τους ἀπαιτοῦν ἐρημικότητα τοῦ μέρους ὅπου θὰ διεξαχθοῦν, ἀληθινὴ θέλησι ἡ ὁποία θὰ ἐπιφέρη καὶ τὴν ἀπαιτούμενη δύναμι γιὰ τὴν ἐπιτέλεσι τοῦ σκοποῦ καὶ τέχνη, τὴν ὁποία πολλοὶ γνωρίζουν θεωριτικῶς, μὰ ὁλίγοι μονάχα καταφέρνουν νὰ τὴν περάσουν στὴν πράξι, λόγω τῆς ἐγρηγόρσεως τῶν αἰσθήσεων, τοῦ φόβου γιὰ τὴν ἀποτυχία καὶ, κυρίως, τὴν ἔλλιψι ἀληθινῆς θελήσεως...

Τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο ἐδημιουργήθη ἀποκλειστικῶς γιὰ ψυχαγωγικοὺς λόγους καὶ ὁ συγγραφεὺς δὲν εὐθύνεται γιὰ τὴν οἱαδήποτε ἐφαρμογὴ τῶν παραπάνω γραφομένων στὴν πραγματικὴ ζωή.