Πρὶν τρία χρόνια, σὲ μιὰ πόλι τῆς Μάνης, ξεκίνησε ἁπὸ δύο ἄτομα μία προσπάθεια νὰ ἐξασκηθῆ καὶ νὰ φανῆ ἡ ἀληθινὴ ταυτότητα τοῦ Σατανισμοῦ, ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια φαίνεται μονάχα μέσα ἁπὸ θρύλους καὶ μαρτυρίες. Ἡ σελίδα αὐτὴ ἥταν σὰν σημειωματάριο. Ψάχνοντας τὸν τρόπο γιὰ τὴν σωστὴ λατρεία, σημειώναμε ὅττι θεωρούσαμε ἤδη πὼς εἶναι σωστὸ καὶ παρατηρῶντας τὴν ὅλη μας δραστηριότητα αὐτὰ τὰ χρόνια, φαίνεται πὼς αὐτὰ ποὺ πιστεύαμε τότε, ἁπλῶς στὴ συνέχεια ἐξηγήθηκαν καλλίτερα καὶ μὲ διαφορετικὰ λόγια, μὰ δὲν ἄλλαξαν. Ὅταν ὑπάρχουν ἀληθινὲς πεποιθήσεις, δὲν ἀλλάζουν... Στὶς πόσες μπουνιὲς ἄραγε ἕνας ἄθεος οὑρλιάζει σὰ πουτάνα «γαμῶ τὸν Δαρβίνο;» ε; Σὲ πόσα σημεῖα πρέπει νὰ βαθουλώση ἁπ' τὰ τσιγάρα τὸ δέρμα ἑνὸς χριστιανοῦ γιὰ νὰ φωνάξη πῶς στὸ ποῦτσο γαμιόταν ὁ Χριστούλης του ἀκόμα καὶ μὲ τὶς σκλήθρες πάνω στὸ παλουκόξυλο ποὺ τὸν ἔστησαν; ε;
Ἁπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετά, φαίνεται ἔδειξα εἴτε ὅτι αὐτὰ ποὺ γράφω δὲν εἶναι ἀξιόπιστα, εἴτε ὅτι ὑπάρχουν μόνο γιὰ νὰ προκαλέσουν. Δὲν ἰσχύει αὐτό. Στὴν ἀρχὴ ἡ σελίδα αὐτὴ δὲν ἔπρεπε νὰ ἀναφερθῆ πουθενά. Ἥταν ἕνα σημειωματάριο μὲ θραύσματα ἀληθινοῦ Σατανισμοῦ, τίποτα παραπάνω. Στ' ἀρχίδια μου ἡ ἐπισκεψιμότητα. Ἐν ἀπουσία τῶν ὑπολοίπων συγγραφέων, παρουσιάστηκαν κάποιοι ἀναγνῶστες. Ἐγὼ ἔβριζα τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα καὶ ἐκεῖνοι διάβαζαν. Νὰ πᾶν' νὰ γαμηθοῦν καὶ αὐτοί, ἅν ζοῦν ἀκόμα καὶ δὲν εἶναι στὸ τάφο μὲ τρία χέρια ἁπὸ καρκῖνο στὰ ὁστά. Μετὰ ἤρχισαν νὰ βρίζουν κιόλας κάποιοι. Πῆραν ποῦτσο καὶ αὐτοί. Καλὸ καὶ τὸ βρισίδι. Κανονικῶς, μέσα ἁπ' αυτὸ φαίνεται ἡ κοσμοαντίληψι τοῦ καθενός, γιατὶ τὸ βρισίδι ἐξαρτᾶται πάντοτε ἁπ' τὸ τὶ θεωρεῖς προσβλητικὸ γι' αὐτὸν ποὺ τὸ δέχεται, ἐπομένως, ἐν μέρει, εἶναι τρόπος ἐκφράσεως ἰδεολογίας. Κάπου στὴν πορεία, ὡρισμένες ἀπόψεις ποὺ ὑποστηρίζονταν ἐδῶ μέσα, ἄλλαξαν λόγω συμφερόντων καὶ αὐτὸς ἦταν ἕνας ἀκόμη λόγος ἡ σελίδα νὰ μὴ θεωρῆται ἀξιόπιστη, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι λίαν συντόμως ἐπανῆλθαν οἱ ἀρχικὲς ἀπόψεις. Αὐτὸ γιατὶ ἡ πρώτη προσπάθεια νὰ ἐκφραστῆ ὁ Σατανισμός, ἀπέτυχε, ὁπότε ἔπρεπε νὰ παρουσιασθῆ κάτι προσιτὸ σὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ τὸ ἤκουγαν.
Μετὰ ἁπ' αὐτὸ θεωρήθηκε ὅτι τὰ ἄρθρα γράφονταν μόνο γιὰ νὰ προκαλέσουν. Ὄχι... Ἁπλῶς ἀντιπροσωπεύουν ὅττι ἀντιπροσώπευαν καὶ πρὶν τρία χρόνια, ὅσο ἀπρόσιτα καὶ ἅν φαίνωνται στὰ πολιτικὰ ὁρθὰ φλωράκια ποὺ θέλουν νὰ διαβάζουν γιὰ ὁράματα ἑνὸς καλλίτερου καὶ ἤσυχου αὕριο. Ὁ περισσώτερος κόσμος εἶναι ἀνάπηρος ἀρκετὰ ὥστε νὰ μὴν μπορῆ κὰν νὰ σκεφτῆ τὸ θάνατο κάποιου ἄλλου... πόσο μᾶλλον τὸν δικό του. Ἅν ρωτήσης, θὰ σοῦ ποῦν ὅτι θέλουν νὰ ψοφήσουν ἀνάπηροι σ' ἕνα νεκροκρέββατο. Αὐτὸ εἶναι τὸ ὅραμά τους, τὸ ὁποῖο σκέφτονται μόνο ἑὰν προηγηθῆ ἡ προαναφερθεῖσα ἐρώτησι.
Τὸν Σατανισμὸ τὸν ἔβλεπα πάντοτε σὰν ἕναν πόλεμο ἐνάντια στὸν κόσμο, ἑνῶ ἡ στρατηγικὴ ἥταν τὰ σχέδια ποὺ χρειάζονταν γιὰ νὰ μὴ βρίσκη ἡ ἀστυνομία ἐπαρκὴ στοιχεῖα. Ὄχι πόλεμος σὲ ὁτιδήποτε κακὸ ἐν γῆ, ἀλλὰ σὲ ὁτιδήποτε ἀνάξιο νὰ ζῆ ἤσυχα. Ὁ καλλίτερος θάνατος γιὰ μένα, εἶναι μία τρύπα στὴ καρδιά. Δὲν πονάει καὶ ξέρω ὅτι τὸ πέρασμα πρὸς τὴν ἐπόμενη διάστασι, εἶναι εὐχάριστο συναίσθημα. Γι' αὐτὸ ποτὲ δὲν θὰ φρόντιζα νὰ ψοφήση κάποιος ἄλλος ἔτσι. Πρέπει νὰ πονάη τόσο, ὥστε νὰ μὴν σκεφτῆ κὰν νὰ νοιώση αὐτὸ τὸ συναίσθημα. Νὰ χύνωνται τὸ δέρμα καὶ τὰ μάτια του σὰν κάτουρα... σὰν παχύρευστο ὑγρό... μέλι... χύσια... Καὶ νὰ ἦναι ζωντανὸς γιὰ ὅση περισσώτερη ὧρα γίνεται, σὲ αὐτὴ τὴ κατάστασι. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι ποτὲ ἀρκετός. Ὅταν τελειώνη τὸ βασανιστήριο, πάντα μοιάζει νὰ κράτησε λίγη ὧρα, ἀκόμα καὶ ἅν ἔχη ξημερώση.
Ἡ μάζα εἶναι αὐτὴ ποὺ σκέφτεται μὲ ζωώδη ἔνστικτα: Καλοπέρασι καὶ ἀσφάλεια. Ἡ δημιουργία εἶναι ἐσφαλμένη καὶ ὅποιος ἔχει λογικὴ πρέπει νὰ ἔχη τὸ σθένος νὰ ἀλλάζη τὴν ἐσωτερική του φύσι ὅσο πάει. Πουθενὰ στὴν δημιουργία δὲν ὑπάρχει φονικὸ ἔνστικτο χωρὶς λόγο. Κανένα ζῶο δὲν σκοτώνει χωρὶς λόγο, ἐκτὸς ἁπ' τὸ φίδι. Ἕνα ζῶο μὲ λογική, ὅμως, πρέπει νὰ ἐναντιώνεται στὴν ἀδυναμία του αὐτή. Γιατὶ ἡ τέλεια ἐξουσία πάνω σὲ κάποιον, εἶναι αὐτὴ ποὺ τοῦ ἀφαιρεῖ τὴ ζωή, ἐνάντια στὸ θέλημα τῆς φύσεως ποὺ δὲν ἤθελε νὰ τὴ σβήση ἀκόμα.
Μέσω τῆς δημιουργίας, δίνεται κάτι. Ζωὴ, ἐλεύθερη βούληση καὶ ἄγραφτοι κανόνες μέσα σ' αὐτήν, ποὺ λέγονται «ἔνστικτα». Ἡ δημιουργία ἐξουσιάζεται ἁπ' αὐτὸν ποὺ θὰ ἐξαλείψη τὴ ζωή καὶ θὰ μειώση τὸν ἐπηρεασμὸ τῶν κανόνων ἐπὶ τῆς ἐλεύθερης βουλήσεώς του. Ἐξοῦ καὶ ὁ μισογυνισμός, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἄλλο θέμα... Ὁ σκοπὸς δὲν εἶναι τὸ μῖσος, γενικῶς, ἀλλὰ τὸ μῖσος εἰδικὰ γιὰ τοὺς ἄνωθεν λόγους. Καὶ ἅς κρίνη ὁ χριστὸς τὶς πράξεις ποὺ θὰ γεννήση αὐτὸ τὸ μῖσος... ἅν μπορέση...
