Ἡ ἀληθινὴ λατρεία τῆς Ἀντιθετικότητος ποὺ ἐκφράζεται μέσα ἁπὸ τὰ θραύσματα τοῦ ἐξώκοσμου, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ ἐν γῆ κατὰ καιρούς, παραμένει ὑπόγεια ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, καθῶς ἡ ἀνθρώπινη ψυχολογία δὲν ἦναι δημιουργημένη γιὰ νὰ τὴν δεχθῆ καὶ νὰ τὴν ἀκολουθήση. Ἡ ἀποστασιοποίησι ἁπὸ τὴν δημιουργία καὶ ἡ ἐξυπηρέτησι τοῦ Ἐχθροῦ της, εἶναι μία πρακτικὴ ἡ ὁποία ποτὲ δὲν ἐτελέσθη κάτω ἁπὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, παρὰ μόνο στὰ σκοτάδια τοῦ ὑποκόσμου καὶ θραύσματα τῆς ὑπάρξεώς της γνωστοποιήθησαν σὲ ἐλάχιστο βαθμὸ στοὺς ἐγκώσμιους ποὺ ἐνδιαφέρθησαν γι' αὐτήν.
Ἡ χριστιανικὴ βίβλος, εἶναι ὁ λόγος τοῦ χριστιανικοῦ θεοῦ πρὸς τὰ δημιουργήματά του μέσω τῶν ἀντιπροσώπων του. Τοὺς ἐπέλεξε σκοπίμως γιὰ νὰ δώσουν αὐτὴν τὴν γνώσι στὸ πλῆθος, προκειμένου νὰ τὸν λατρέψη, καθῶς, αὐτὸς ἦναι ὁ σκοπός του: νὰ ἐνωθῆ μὲ τὸν δημιουργό του. Γι' αὐτὸ καὶ ἐνδιαφέρθηκε νὰ δώση αὐτὸ ποὺ χρειάζονταν γιὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. Ἕνα βιβλίο τῶν βιβλίων, ποὺ θὰ περιεῖχε τὴν μυθολογία τῆς ὑπάρξεώς του καὶ τὸ κήρυγμά του. Μία πλήρης θεολογία ἀναφέρομενη σὲ αὐτὸν, ἀπευθυνόμενη κατ' εὐθείαν στὰ δημιουργήματά του.
Ὁ ρόλος τοῦ Κυρίου, στὸ κοσμικὸ πεδίο, δὲν εἶναι ἄλλος ἁπ' τὸ νὰ δελεάζη τὸν κόσμο, νὰ ἁπομακρυνθῆ ἁπὸ τοὺς νόμους ποὺ ἔχει ὁρίσει ἡ ἐν λόγω ἄρχουσα τάξι, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν καταστροφὴ ἀμφοτέρων. Γιὰ τὸν Κύριο, ἡ ἐπιθυμητὴ κατάληξι τοῦ ἀνθρώπου, δὲν εἶναι ἄλλη ἁπὸ τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν ἐπώδυνη καταστροφή, καθῶς, ὁ διαχωρισμὸς μεταξὺ ἐγκωσμίων καὶ ἀντικοσμικῶν, ἦναι προκαθωρισμένος καὶ δὲν ἀλλάζει μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησι τῶν πλασμάτων ποὺ ἀπαρτίζουν τὶς ἐν λόγω ἐκφάνσεις τῆς ὑπάρξεως. Δῆλα δὴ ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ ἀποπλανηθῆ καὶ νὰ Τὸν ὑπηρετήση, μὰ ὄχι νὰ ἀφοσιωθῆ πραγματικὰ σὲ Αὐτόν, γιατὶ δὲν εἶναι δημιουργημένος γιὰ κάτι τέτοιο, ἐκτὸς ἑὰν δὲν ἦναι ἄνθρωπος καὶ ἡ πεμπτουσία τῆς ὑπάρξεώς του, ἀνήκει ἁπὸ πρὶν σὲ Ἐκεῖνον. Ἐν τοιαύτη περιπτώσει, θὰ ἀναζητήση καὶ θὰ εὔρη τὸν ἀληθινὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μοῖρα του καὶ δὲν ἀλλάζει.
Γιὰ τὸν κόσμο Ἐκεῖνος δὲν ἀφῆκε ἐντολές καὶ δὲν ὑπάρχουν βιβλία γραμμένα γιὰ τὴν Πίστι σὲ Αὐτόν, ἁπὸ δημιουργήματα τὰ ὁποῖα δὲν προορίζονται γιὰ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν μὲ εἰλικρίνεια καὶ νὰ τελέσουν ἐν γνώσει τους τὸ Θέλημά Του, προκειμένου νὰ Τὸν ὑπηρετήσουν ἠθελημένα... Γι' αὐτὸ καὶ σὲ ἐκείνους, ἀφῆκε μονάχα ἀμαρτίες ποὺ θὰ τοὺς ἔκαναν νὰ δελεασθοῦν καὶ νὰ λοξοδρομήσουν ἁπὸ τὸ μονοπάτι τοῦ δημιουργοῦ τους, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν καταδίκη ποὺ ἀρμόζει σὲ κάθε παιδὶ τοῦ ἐχθροῦ. Ἡ εὐχαρίστησι ποὺ προσφέρουν οἱ ἀμαρτίες που τελοῦνται ἁπ' αὐτοὺς ποὺ δὲν Τὸν ἀκολουθοῦν ἠθελημένα, εἶναι τὸ ψεῦδος μὲ τὸ ὁποῖο Ἐκεῖνος ποτίζει τὴν ψυχή τους γιὰ νὰ τοὺς κάμνη νὰ λοξοδρομήσουν καὶ τοιουτοτρόπως, νὰ αὐτοκαταστραφοῦν ὡς σύνολο. Αὐτὴ εἶναι ἡ επίδρασι τῆς Ὑπάρξεώς Του στὸ ἀνθρώπινο ὑποσυνείδητο, προκειμένου νὰ ἐξαπατηθοῦν, μέσω αὐτοῦ, τὰ θύματά Του καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ψεῦδος ποὺ διαδίδει στὶς ψυχές τους, τὸ ὁποῖο ἐξασφαλίζει τὶς φλόγες τοῦ αἰωνίου θανάτου ποὺ τοὺς προσμένει...
«Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ Διαβόλου ἐστε καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ Πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐκ ἔστηκεν, ὅτι οὐκ ἐστιν ἀλήθεια ἐν Αὐτῷ. Ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστιν καὶ ὁ Πατὴρ αὐτοῦ.» - Κατὰ Ἱωάννην 8:44
Οἱ ἀντικοσμικὲς ὑπάρξεις, ἔχουν ὡς μοναδικὸ στόχο τὴν τέλεσι τοῦ Θελήματός Του ἐν γῆ καὶ νοιώθουν μῖσος γιὰ τὶς ἀλλότριες ὑπάρξεις ἀνάμεσα στὶς ὁποίες περπατοῦν, κάτι ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ Ἔργο Του, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἁπὸ τὴν καταδίκη τῶν δευτέρων. Αὐτὸ καθιστᾶ τὴν μισανθρωπία συναίσθημα τὸ ὁποῖο πάντοτε ὑποβόσκει μέσα τους καὶ κατὰ καιροὺς βγαίνει στὴν ἐπιφάνεια, φέρον Σατανικὰ ἀποτελέσματα εἰς βάρος τῶν κρίκων ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἀλυσίδα τῆς ἀνθρωπότητος. Τὸ συναίσθημα τοῦ ἐγωϊσμοῦ, εἶναι ἐπίσης ἐμφανές, καθῶς, τὸ πνεῦμα δὲν δύναται νὰ ἐξισωθῆ καὶ κατὰ συνέπεια νὰ ταυτισθῆ μὲ τοὺς συνανθρώπους τοῦ κατόχου του, ὥστε νὰ νοιώση γι' αὐτοὺς ἀληθινὴ συμπόνοια.
Ὁ ἐγωϊσμός, παρ' ὅλα αὐτά, ὑφίσταται καὶ στὴν ψυχοσύνθεσι τῶν ἐγκωσμίων ὄντων. Εἶναι τὸ συναίσθημα ποὺ Ἐκεῖνος φυτεύει κατὰ καιροὺς στὶς ψυχές τους, πλανῶντας τους, προκειμένου νὰ καταστρέψουν καὶ νὰ αὐτοκαταστραφοῦν, χωρὶς ὅμως αὐτὸ νὰ τὰ καθιστᾶ εὐνοούμενα ἁπὸ Ἐκεῖνον, παρὰ μόνο περιστασιακῶς, μέχρι νὰ ἐπιτελέσουν ἕναν συγκεκριμένο σκοπό, ὁ ὁποῖος τελειοποιεῖται πρὶν ἁπὸ τὸν θάνατό τους, πού, ἀφοῦ ἐπέλθη, ἄσβηστες φλόγες ἀναμένουν νὰ σαπίσουν τὴν ψυχή τους αἰωνίως... Ἕνα ἐκ τῶν μεταφορικῶν ψεμμάτων ποὺ γεννᾶ τὸ ὑποσυνείδητο, καθοδηγούμενο ἁπ' Αὐτόν, γιὰ τὴν πρόκλησι τῶν μύχιων φόβων του, στοὺς συνανθρώπους τοῦ θύματος, ποὺ Ἐκεῖνος ἀντιπροσωπεύει.
Τὸ ψεῦδος προορίζεται γι' αὐτούς... Ἡ εὐχαρίστησι ποὺ δημιουργεῖ ἡ καταστροφὴ μέσω κάποιου στοιχείου ποὺ τὴν ἀπαιτεῖ καὶ εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὶς ψυχὲς στὶς ὁποίες τὸ συναίσθημα τοῦ σαδισμοῦ δὲν ὑφίσταται, γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετήσουν ἐν ἀγνοία τους. Ὁ σαδισμὸς ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν εὐχαρίστησι ποὺ δημιουργεῖται μονάχα ἁπὸ τὴν καταστροφή, εἶναι τὸ συναίσθημα ποὺ συγχέεται μὲ τὸν Σατανισμό... ὁ θάνατος ἐν ὀνόματι τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἠθελημένης τελέσεως τοῦ Ἔργου Του. Ἤτοι, ἡ Ἀλήθεια ποὺ κανεῖς ἄνθρωπος δὲν δύναται νὰ δεχθῆ καὶ νὰ ἀκολουθήση. Μὰ, μονάχα ἑὰν τὸ κάμνη, ἠμπορεῖ νὰ ἀποκαλῆ τὸν ἐαυτὸ του ἀληθινὸ τέκνο Κυρίου. Τὸ δὲ ψεῦδος, δὲν χωρᾶ στὴν Λατρεία, γιατὶ ἑὰν ὑπάρξη, καθιστᾶ καὶ αὐτὴν ψευδῆ...
«Bλέπεις ὅτι ἡ πίστις συνήργει τοῖς ἔργοις αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ἔργων ἡ πίστις ἐτελειώθη...» - Ἱάκωβος 2:22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου