REX SACRIFICULUS MORTIFER

Τὸ κάτωθεν ἄρθρον γράφεται πρὸ τοῦ ὑποσχημένου περὶ τῆς μυθολογικῆς καὶ βιβλικῆς ἐξηγήσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Σατανισμοῦ, πρὸς ἀποφυγὴν λαθῶν λόγω μαστούρας. Σημειωτέον δε, μὲ συναρπάζει ἰδιαιτέρως ἡ ἰδέα τῆς συγγραφῆς του, ἐπομένως πιστεύω χρήζει περισσωτέρας προσοχῆς καὶ περισσωτέρων μύτων.

Τὸ συγκεκριμένον ἔχει ὡς θέμα του τὴν μαστούρα καὶ τὸ φιλοσοφικὸν ὑπόβαθρον τῆς Θρησκείας ἡμῶν, ἀντὶ τοῦ θεολογικοῦ, καὶ πιστεύω ἀποτελεῖ ἀπάντησιν πρὸς πλεῖστα ἐρωτήματα τεθειμένα ἐκ τῶν Ἑωσφοριστῶν ἀλλὰ καὶ ἕτερων σχολιαστῶν τῆς παρούσης σελίδος καὶ ἄλλων ποὺ ἀνεφέρθησαν εἰς τὰ γραφόμενά μου.

Παύων διὰ μίας παρενθέσεως ὥδε, προτείνω νὰ ἀγνοῶνται τὰ σχόλια πουτσοζωννυομένων καὶ χυσοπεφλεγμένων ἄθεων ἢ ἀπροσδιορίστων γαμιόληδων καρκινοσωρῶν, ὁμοῦ μετὰ τῶν φλοκοσαπησομένων νεκροκρέββατών των πεπλασμένων ἐκ πολτοποιημένων, σηπτικῶν πτωματοπουτσοκεφαλῶν. Τὶ νὰ τὸ κάνης νὰ πείσης ἕναν πούστη (αὐτὸς ποὺ ἵσταται, ἤτοι στέκεται ἀκίνητος νὰ τὸν γαμήσουν) ὅτι αἱ πράξεις του εἶναι γαμιόλικα πουτσοποιήματα, ρὲ μαλάκα μου; 

Ξεκινῶ τὸ παρὸν ἄρθρον διὰ τῆς σημειώσεως ὅτι ἐν τοιαύτη στιγμῆ δὲν δύναμαι νὰ χρησιμοποιήσω οἱοδήποτε εἴδους βοήθημα πρὸς τὴν ὀρθοτάτην ἐξέφρασιν τῶν γραφομένων, κατανηλωκὼς ἀφθόνου ποσότητος ἀλκοὸλ καὶ κωδεΐνης. Ὅθεν, τὸ ἐν λόγω ἄρθρον ἔχει γραφτῆ ἄνευ ἀρωγῆς πλησίας λεξικῆς ἢ ἱστορικῆς βιβλιογραφίας.

Ἐν ἀρχῆ θὰ ἀπευθυνθῶ πρὸς τοὺς Ἑωσφοριστάς, οἵτινες ὁμολογουμένως ἀξοῦσι προσοχὴν καὶ ἀντιμετώπισιν ἰσάξιων συνομιλητῶν, ἐν ἀντιθέσει μὲ ἕτερους ἀνορθόγραφους καὶ λειπόντων συντακτικῆς γνώσεως πουτσολόγους (πρὸς αὐτοὺς δε, δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νὰ ἀναφέρω ὅτι ἡ Ἀριστοτελικὴ χρῆσις τοῦ ὅρου «αἰθήρ» ἐπικεκράτηκεν παγκοσμίως, ἐξοῦ καὶ ἡ μοντέρνα ἔκφρασις «αἰθαίριος ὕπαρξις».) 

Ἔχων διαβάσει, λοιπόν, εἰς ἄρθον των, ὅτι ἐναντιώνονται πρὸς τὴν χρῆσιν οὐσιῶν ἥντινα ὁ Ὀρθόδοξος Σατανισμὸς ὑποστηρίζει, πιστεύοντες ὅτι τοιαῦται πράξεις ἀποτελοῦν ἀδυναμίαν καὶ ἐπιφέρουν κατάπτωσιν τοῦ σώματος καὶ τῆς σκέψεως, ἐνημερώνω ὅτι ἡ ἐξάρτισις εἰς οὐσίας αἱ ὁποῖαι φθείρουσι τὴν σκέψιν ἀνεπανορθώτως (φέρ’ εἰπεῖν ἡ πρέζα ἢ ἡ Σίσσα) εἶναι ἀπολύτως κατακριτέα. Τὰ πρεζάκια προορίζονται πρὸς σκλάβοι, ὄντα ἀναξιώτατα ἐμπιστοσύνης. Δηλώνω δε, ὄτι σκοπεύω νὰ ἀναλύσω ἐκτενῶς τὴν ἐπίδρασιν ἐκάστων τῶν ἐν λόγω οὐσιῶν, τὸν τρόπον καὶ τὸν λόγον διὰ τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ χρησιμοποιῶνται, συμφώνως πάντοτε μὲ τὴν προωρισμένην συμβολὴν τοῦ ἐκάστου πιστοῦ. Ὡς ἐκ τούτου, παραθέτω τὴν παρατήρησιν τοῦ βασιλέως Ἀγησιλάου, «Ὅταν σφάλη τὸ σῶμα, σφάλη καὶ ἡ σκέψις,» ὅ,πως ἐπίσης καὶ τὸ ἀπόφθεγμα τοῦ Ἀντισθένους, «Δεῖ τοὺς μέλλοντας ἀγαθοὺς ἄνδρας γενήσεσθαι, τὸ μεν σῶμα γυμνασίοις ἀσκεῖν τὴν δε ψυχὴν παιδεύσει.» Συμπέρασμα: Ὅταν τὸ σῶμα ἦναι ἀσθενές, τὸ ἴδιον ἱσχύη καὶ διὰ τὸν νοῦν ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχήν (συνυφασμέναι ἔννοιαι, καθῶς δὲν ὑφίσταται νοῦς ἄνευ ψυχῆς) κάτι ποὺ γνωρίζω καὶ ἐκ πείρας. Ὡς τόσον, ὡρισμέναι οὐσίαι συμβάλλουσιν εἰς τὴν ἐπίτευξιν τῆς ἀκολουθήσεως τοῦ σκοτεινοῦ πυρσοῦ, τοῦ ἄγοντος πρὸς τῆν πνευματικὴν θήραν ἐνώσεως τοῦ χυσοπεπλασμένου ὑλικοῦ γαμώκοσμου μετὰ τοῦ ἀπυθμένου πηγαδιοῦ ὅ,που μέλλομεν νὰ καταβῶμεν μετὰ θάνατον. Ἄλλαι οὐσίαι δε, δύνανται νὰ χρησιμεύσωσιν εἰς τὴν σωματικὴν καὶ νοητικὴν ἀπόδοσιν, φέρ’ εἰπεῖν ἡ κοκαΐνη, αὐξάνουσα τὴν ντοπαμίνην τοῦ ἐγκεφάλου, ἀλλὰ καὶ τὴν σωματικὴν ἐνέργειαν.

Αἱ ἀπόψεις διίστανται διὰ τὸ ἀλκοόλ, ὅ,τι δρᾶ ἀμφοτέρως ὡς διεγερτικὸν καὶ κατασταλτικόν. Συγκεκριμένως, τυγχάνει νὰ ἔχω μελετήσει ἐκτενῶς τὰς ἐπιδράσεις του εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ψυχοσύνθεσιν, ἐν παρελθόντι σχεδιάζων νὰ γενηθῶ ψυχολόγος. Αἱ ἐν λόγω ἐπιδράσεις, εἰς ἕν ὑγιὲς νοῦν καὶ σῶμα (ἑὰν ὑπάρχη βλάβη ἐντὸς τοῦ σώματος, τὸ μυαλὸ ἐπηρεάζεται καταλυτικῶς καὶ αἱ ἐπιδράσεις τοῦ ἀλκοὸλ ἀλλοιοῦνται) μετὰ ἀρκετῆς ἀνοχῆς κατὰ τῆς αἰθανόλης, ἐν γενικαῖς γραμμαῖς, εἶναι αἱ ἑξῆς: 

I) Καμμία. Τὸ ἥπαρ φροντίζει τὴν παρεμπόδισίν του νὰ φτάση εἰς τὸν ἐγκέφαλον, καθῶς προκέηται διὰ τοξίνην βλαβερὰν πρὸς τὸν ὀργανισμόν.

II) Τὸ ἥπαρ ἀδυνατεῖ νὰ ἀνταπεξέλθη εἰς τὸν ρόλον του καὶ ἀποτυγχάνει νὰ ἐμποδίση τὸ ἀλκοὸλ νὰ εἰσβάλλη εἰς τὸν ἐγκέφαλον διὰ τοῦ αἵματος. Αὐτὸ προκαλεῖ διέγερσιν, κοινωνικότητα, εὐφορίαν, συναισθηματικότητα. Ἤτοι, βγάζει εἰς τὴν ἐπιφάνειαν τὰ ἀληθινὰ συναισθήματα τοῦ ἀτόμου, ΔΕΝ τὰ ἀλλοιοῖ μειοῦν τὰς ἠθικὰς ἀναστολὰς ὅ,πως ψευδῶς διαδιδόασιν οἱ ψυχολόγοι πρὸς ἀπόκτησιν πλανωμένων πελατῶν εἰς τὰ κέντρα ἀπεξαρτήσεως, πιστεύοντες ὅτι τὰ πεπραγμένα των κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς μέθης των ἦσαν προϊόντα ἀλλοτρίου ἐαυτοῦ καὶ ὄχι τὰ πραγματικά των συναισθήματα ἐξενηνεγμένων, ὁμολογουμένως βεβαίως, πολλάκις εἰς τὸ ἔπακρόν των. 

III) Συνοδευόμενον ἐξ εὐφορίας ξανά, ἔχομεν τὸ τρίτον στάδιον τοῦ ἀλκοόλ, τὸ ὁποῖον δὲν εἶναι ἄλλον παρὰ τῆς ἀπολύτου ἠρεμίας καὶ χαλαρώσεως, καὶ ἐκεῖθεν προκύπτει καὶ ἡ ντάγκλα.

Ὁρῶμεν ὅτι τὸ ἀλκοὸλ ἀποτελεῖ ἕνα ἤπιον συνδυασμὸν κόκας, ἠρεμιστικῶν χαπιῶν καὶ πρέζας. Παρ’ ὅλα ταῦτα, πρέπει νὰ γνωρίζωμεν ὅτι ὁμοῦ μετὰ τῆς εὐφορίας καὶ τῆς διεγερτικότητος τοῦ ἀλκοὸλ ἐπέρχεται καὶ ἡ ζάλη, ἥτις προκαλεῖ συννεφίαν εἰς τὸν ἐγκέφαλον, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὴν κοκαΐνην. 

Πῶς συνυφαίνονται τὰ ἀνωτέρω μετὰ τῆς φιλοσοφίας τοῦ Ὀρθοδόξου Σατανισμοῦ; Ὁ Κύριος (Ἑλληνιστί «Ἐχθρός», ἕν ἐκ τῶν ὀνομάτων Του) εἶναι ὁ ἐχθρὸς τῆς ἐσφαλμένης καὶ φιλασθένου δημιουργίας. Ὁ σκοπὸς τοῦ Ὀρθοδόξου Σατανισμοῦ εἶναι ἡ δημιουργία ΔΑΙΜΟΝΩΝ, πνευματικῶς καὶ σωματικῶς, καὶ ὄχι ἀνωτέρων γαμημένων σαρκίων. Ἐξοῦ καὶ ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Ἱησοῦ πρὸς Αὐτόν «Ἀνθρωποκτόνος». Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μόνο διὰ τῆς ἀρίστης ἀναπτερώσεως τοῦ πνεύματος μέσω τῆς παρεμβάσεως εἰς τὴν γαμημένην του λειτουργίαν. Ὥδε εἰσέρχεται καὶ ὁ ἐλιτισμὸς ποὺ πολλάκις ἔχει ἀναφερθῆ εἰς τοιαύτην σελίδα. Ὁ Κύριος εἶναι Φονεὺς ἀνθρώπων καὶ Δημιουργὸς Δαιμόνων.

AVE REX, SACRIFICULE, MORTIFER! (Χαῖρε Βασιλεῦ, Θυσιαστά, Θανατοφόρε.)